Ik was er zelf niet bij, die ouderavond op de basisschool. Maar als ik Ineke en anderen die er wel waren zo hoorde dan heb ik wat gemist. Er kwam een predikant spreken over 'Wie ben ik voor God'. En wat hij zei maakte grote indruk. De man is voorganger in een CGKV-gemeente. Dat staat voor een samenwerkingsverband tussen een Christelijk Gereformeerde en een Gereformeerd Vrijgemaakte Kerk. Maar hij liet zien dat het nóg een betekenis heeft. Compleet Geliefd Kind van Vader.

Het past bij de tijd waar we in leven. Denk ik. Ik kan me niet heugen dat er in mijn jeugd uitgebreid werd gepreekt of verhandeld over Gods liefde voor mij. Ja, natuurlijk, wel dat Gods liefde in Jezus Christus zichtbaar werd, maar niet op de manier die nu gemeengoed lijkt geworden. Mijn taxatie is dat Gods liefde toentertijd meer als een universeel iets werd gezien. 'Want alzo lief had God de wereld enz'.

Tegenwoordig wordt meer de nadruk gelegd op de liefde van God voor al zijn kinderen apart. De persoonlijke relatie tussen een christen en God en met Jezus Christus is heel belangrijk. Tegen mensen die zich minderwaardig voelen wordt gezegd dat ze in Gods ogen juist véél waard zijn. Iemand die zich zondig voelt of weet wordt voorgehouden dat het er niet om gaat dat je Gods wetten allemaal naleeft maar dat je juist Christus als je Verlosser moet omhelzen. (Tussen haakjes, dat staat ook in belijdenissen van 400 jaar geleden maar dat weet tegenwoordig niemand meer. Het lijkt alsof het opnieuw is ontdekt.)

En zo doen we dat ook in onze gezinnen. Vroeger was je de zoveelste in de rij. En bij elk kind dat er bij kwam moest er weer een stukje aandacht worden verdeeld. Dacht je dat ouders toen tijd hadden om op zaterdag mee te gaan naar de sportvereniging? Of qualitytime reserveerden voor een kind dat het wat moeilijk had? Of er op letten dat ze vaak genoeg tegen de kinderen zeiden hoeveel ze van hen hielden en dat ze hen alles waard waren? En dan hebben we het nog niet eens over pubercursussen.

Nu is dat anders. Alles wat hierboven genoemd wordt is nu de gewoonste zaak van de wereld. We doen onze best om onze kinderen een positief zelfbeeld mee te geven. Door regelmatig tegen ze te zeggen dat we van ze houden. Dat ze er mogen zijn. Dat ze van waarde zijn. Parels in Gods hand. Zoals ook wij het regelmatig moeten horen dat God van ons houdt als een Vader van zijn kinderen. Want we zouden het zomaar weer kwijt zijn. Daarom zoek je elkaar als christenen ook op in de kerk. Want God gebruikt die medegelovigen om jou telkens weer van Zijn liefde te overtuigen. Zij vertellen het als jij het los dreigt te laten.

In de tijd van onze ouders moet ook ergens het lied van Feyenoord zijn ontstaan. Geen woorden maar daden. Dat was toen de geest van de tijd. Meer daden dan woorden. Onze ouders waren trouw. Zorgden voor hun vaak grote gezinnen. Lieten op die manier merken dat ze van hun kinderen hielden. Keihard werkend. Praatjes vulden geen gaatjes.

Ik denk dat in de afgelopen jaren de woorden weer belangrijker zijn geworden. Liefde blijkt niet alleen in wat je doet, maar ook in wat je zegt. Een man zégt het ook tegen zijn vrouw. Dat hij van haar houdt. Gebruikt daar lieve woordjes voor. En laat dat niet alleen zien door de klusjes die hij doet. En zo moeten ouders (lees: vooral mannen) ook woorden gebruiken om hun kinderen hun liefde te laten blijken. Met een arm om hen heen.

Een gezonde correctie. Want zo is onze God ook. Zijn woorden en daden zijn altijd in overeenstemming met elkaar. Voor Hem is niemand minderwaardig. En daarom heel mooi als je op een ouderavond te horen krijgt dat ook jij een Compleet Geliefd Kind van Vader bent. Waar die Vader zelfs zijn eigen Zoon voor over had. Daar mag je best enthousiast van worden.