'Het geheim van het christelijk leven is geen vaag of verborgen mysterie.' Het is een van de eerste zinnen die je leest als je de website Jezusinons.nl bezoekt. Het is de website van Ton de Ruiter, de inzender van een vrijplaats in het ND van zaterdag 7 november j.l. Geen wonder dus dat hij geschokt was (dat schrijft hij in zijn ingezonden) toen Dick Schinkelshoek in de ZOZ een artikel schreef over de moeite die christenen ervaren bij het concreet invullen van hun leven. Hoezo moeite? Jezus zelf was toch concreet genoeg? En zegt Hij niet dat ieder die de wil van zijn Vader in de hemel doet, zijn broer en zuster en moeder is? Weg dus met de vaagheid en lang leve de heldere boodschap van de wet van God!

Ik vond het artikel van Schinkelshoek niet vaag. Het liet wel vragen open. Concrete antwoorden werden niet gegeven. En het noemen van hoop als onderscheid makende drijfveer tussen gelovigen en niet-gelovigen vond ik op z'n zachtst gezegd onvolledig. Waar blijft immers de liefde? Is de liefde voor God en de naaste niet een van de meest kenmerkende elementen in het leven van een christen? Maar verder wist Schinkelshoek goed het spanningsveld van een christen te beschrijven. Hoe krijgt het navolgen van Jezus Christus meer vorm in mijn leven?

Leven volgens regels en wetten heeft iets veiligs. Houd je eraan en het komt goed. De Farizeeën zijn er groot mee geworden. Maar het heeft een levensgroot nadeel: Dat het na verloop van tijd alleen nog maar over de buitenkant gaat. In plaats van keuzes op basis van een innerlijke overtuiging volg je een bepaalde, en vaak opgelegde, gewoonte. Die heeft zich bewezen en dus houd je je daar aan. Met als risico dat het hart voor de zaak verdwijnt. En je hoort de oudste zoon tegen zijn vader klagen: 'Al jarenlang werk ik voor u en nooit ben ik u ongehoorzaam geweest als u mij iets opdroeg, en u hebt mij zelfs nooit een geitenbokje gegeven om met mijn vrienden feest te vieren. Maar nu die zoon van u is thuisgekomen die uw vermogen heeft verkwanseld aan de hoeren, hebt u voor hem het gemeste kalf geslacht.' Gehoorzaamheid uit gewoonte. Zonder liefde. De dood in de pot.

Ineke en ik hebben zes kinderen. En indachtig de belofte die we bij de doop hebben afgelegd voeden we hen (met vallen en opstaan) Godvrezend op. We gaan hen voor in het dienen van de Here. Proberen voorbeeldig te zijn, niet in het minst door hen te leren wat het is om van genade te leven. Door hen te vertellen dat ook wij fouten maken, zondig zijn. Dat we afhankelijk zijn van het offer van onze Heiland Jezus Christus. Maar we houden hen ook regels voor. Op zondag gaan we tweemaal naar de kerk. Geen discussie. En als er onwelvoeglijke taal klinkt aan tafel dan wordt daar iets van gezegd. Godvrezend leven is ook heel concreet. Liefde voor God en de naaste is te herleiden naar de tien geboden uit het oude testament. Niets vaags aan.

Maar er komt een tijd dat onze kinderen die opvoeding zichzelf eigen moeten maken. Niet naar de kerk gaan omdat wij het zeggen, maar omdat ze het zelf willen. Op hun taalgebruik letten niet omdat hun ouders erbij zijn, maar omdat ze zelf de Heilige Geest niet willen bedroeven. En zo zullen ze in hun dagelijks leven nog heel veel andere dingen tegenkomen waarbij ze voor de vraag staan: Hoe reageer ik? Welke keuze maak ik? De centrale vraag daarbij is of zij zichzelf eigendom weten van zichzelf of van Christus. En in het laatste geval wordt het dan: Wat wil de Here van mij?

Er zijn situaties waarin dat heel helder is. De Bergrede en de brieven van Paulus bevatten inderdaad geen geheimtaal ook al staat er bij de apostel een en ander dat moeilijk te begrijpen is :-). Dan moet er dieper worden nagedacht en gestudeerd. Dr. J. Douma schreef jaren geleden al in het boekje Christelijke Levensstijl dat Gods Woord een gids, wachter en richtingwijzer is. Bovendien is de Bijbel een boek vol voorbeelden. Van mensen, maar vooral van onze Heiland. Er staan voetsporen in die je mag volgen in je leven. En omdat je God in Christus hebt leren kennen wil je dat ook.

Het grote verschil tussen De Ruiter en Schinkelshoek lijkt mij dat de laatste er mee kan leven dat niet alles voor iedere christen hetzelfde is. Ik herken bij hem de gerichtheid op Jezus Christus als Verlosser van zonden. Niet de wet brengt verlossing, niet het leven volgens de regels doet wedergeboren worden, maar het kruis op Golgotha. Fixeer je daarom ook niet op de wetten en de regels, maar op Hem die ze volbracht. En wie het van Jezus Christus verwacht brengt vruchten van dankbaarheid voort. Zonder twijfel. Het kan niet anders. Dertig-, zestig- of honderdvoudig. Er mag dus verschil zijn. En bedenk daarbij dat vruchten 'maar' vruchten blijven. Ze laten zien dat je een goede boom bent. Geworteld in Christus. Dat is niet vaag. Dat is Blijde Boodschap.