Woensdag 11 november 2009

Het is dinsdagavond. Buiten regent het, binnen staan de gezichten op onweer. Want het is tijd om naar catechisatie te gaan. Wéér door de regen zie ik in de ogen van de slachtoffers. Vorige week ook al. En op weg naar of van school hebben ze inmiddels ook al aardig hun portie te pakken. Ik voel met ze mee. Maar daar hebben ze niets aan, dus zeg ik het maar niet.

Job weet wel een oplossing. Een paraplu mee op de fiets want er staat toch haast geen wind. Maar Ineke is resoluut. 'Nee, dat doen we niet, want die gaat kapot.' Met als gevolg dat Job zich zuchtend omdraait en zegt dat hij zich dan wel nat laat regenen.

Ik probeer nog te verlichten door aan te bieden om hen weg te brengen. Met fiets en al, want ik moet zelf ook weg, met de auto, dus ophalen gaat niet. De ogen van Klaas beginnen al te glimmen. Dat lijkt hem wel wat. Maar Job heeft het al gehad, dát hoeft ook niet. Hij gaat fietsen. Lekker nat worden. En de onuitgesproken boodschap is: 'Dat willen jullie toch zo graag?'

En dus dooft de opflakkerende hoop in Klaas' ogen weer uit. Bovendien komt hij zelf nog met de naam van zijn vriend op de proppen die waarschijnlijk al onderweg is en halverwege op hem staat te wachten. Er zit niets anders op. Fietsen door de regen.

Vervolgens komt nummero drie de trap af. Marjan. Woorden zijn overbodig. Ik ben heel goed in lichaamstaal en hiervoor heb ik niet eens mijn leesbril nodig. De boodschap die wordt uitgestraald is heel helder. 'Het regent, het is catechisatie, ik heb geen zin om weg te gaan.' Het gaat vergezeld van de woorden 'Hoera, het regent weer eens.' Ik zwijg. Wat is het toch erg als je zulke ontaarde ouders hebt die je niet eens naar catechisatie brengen als het regent...

Even later is de rust weergekeerd. Ook voor mij wordt het tijd om te gaan. Ik voel onrust in me. Want kan ik het nu wel maken om de auto te nemen voor die 8 kilometertjes die ik ver moet vanavond? Resoluut neem ik een besluit. Ik pak de fiets! Verbaasd vraagt Ineke waarom ik haar Bijbel meeneem. 'Die van jou ligt toch in de auto? Of ga je fietsen?' Ik knik alleen maar.

Als ik wegrijd is het droog. Dat voelt dubbel goed. En als het drietal straks thuiskomt zien ze de auto tenminste nog op z'n plaats staan. Nu maar hopen dat ze door hebben dat hun pa solidair met hen was...