Maandag 16 november 2009

De vrije zaterdag lonkt. Niet te vroeg op om met Bart naar het voetbalveld te gaan. 's Avonds een zaalvoetbalwedstrijd. Blij vooruitzicht dat mij streelt. Maar om half drie 's nachts word ik wakker. Een opgeblazen gevoel. In mijn buik borrelt en gist het. Dat is foute boel...

Een kwartiertje later stap ik mijn bed uit. 'Ineke' fluister ik zachtjes. Ze is wakker. 'Ik ga even naar de tuin want ik denk dat ik straks moet overgeven.' vertrouw ik haar toe. Ik wacht haar antwoord niet af maar kleed me aan. Ik ken mezelf. Als ik dat mensonterende werk moet doen dan liever in de beslotenheid van een stille wc in een verlaten schuur. Bovendien schijnen van Egmonden nogal luidruchtig te zijn.

En daar doe ik mijn ding. Ik zal u de details besparen. Tegenhouden wil ik wel, maar lukt niet. Ik hoor weleens van mensen die niet kunnen overgeven. Heerlijk lijkt me dat. Want o, wat vind ik het erg... Maar ik zou niet in details treden schreef ik net...

Ik ga niet direct terug. Zak eerst even op een stoel. Merk tot m'n verrassing dat ik me niet slapjes voel. Niet dat ik weer fit ben, dat kan ook niet bij een man , maar toch. En na een half uur stap ik weer binnen. Eerst maar even op de bank liggen. Laat Ineke maar lekker slapen. En zo fris ruik ik nu ook weer niet.

De dag verloopt anders dan gepland. Geen voetbal. Geen zaalvoetbal. Ik lig op bed en denk na. Hoe klein je bent als je ziek bent. Hoe weinig je dan in te brengen hebt. Al gebiedt de eerlijkheid ook nu weer te zeggen dat dat waarschijnlijk meer op gaat voor mannen dan voor vrouwen. Het zij zo. Ik bén man.

De volgende dag kan ik alweer naar de kerk. Een dagje vasten werkt goed bij me. Mexicaanse griep zal het niet zijn want koorts, keelpijn en zere spieren merk ik niet op. De hoofdpijn is alweer weg. Ik prijs mezelf gelukkig. En ook de anderen in huis laten niets merken van aangestoken zijn.

Maar wat als je écht ziek bent... Als je chronisch iets onder de leden hebt. Of te kampen met gevolgen van het een of het ander. Of door kuren wordt ziek gemáákt. Dat er dan mensen tegen je zeggen 'kop op, hou vol!' Op één zo'n dag ziek als gevolg van misschien wel iets verkeerds hebben gegeten kun je zoiets al niet verdragen, laat staan in die andere gevallen. Ik zal het proberen te onthouden...