Vrijdag 20 november 2009

Het voelt de hele dag al een beetje onwezenlijk aan en ik weet eigenlijk niet goed of en hoe ik er over moet schrijven. Ik kreeg vanmorgen vroeg te horen dat gisteravond een man uit onze kerk plotseling is overleden. En daar raak je door van slag. Gert van der Lugt is niet meer onder ons. Hoe is het mogelijk. Die gedachte spookt steeds maar door mijn hoofd.

Afgelopen maandag moest ik nog aan hem denken. Tijdens de bijbelstudie kwam het gesprek op onbaatzuchtigheid. Er stond in ons studieboekje een voorbeeld van een man die een jongen op sleeptouw nam toen zijn beide ouders waren overleden. Hij bekommerde zich om hem, haalde hem geregeld op 'want het lag toch op de route'. Toen de jongen jaren later de weg naar het huis van de man nam om zijn pasgeboren kindje te laten zien bemerkte hij dat deze jarenlang een grote omweg had moeten maken om bij hem te kunnen komen. Hij was er stil van. En dat allemaal voor hem?

Als er een term is die ik op Gert toepasbaar vindt dan is het deze. Onbaatzuchtigheid. Geen prater maar een doener. Niets was hem teveel. Hij sprak niet over trouw-zijn, hij wás het. Dit stille water had hele diepe gronden. En een groot vertrouwen op God, al zou hij dat zelf nooit zo zeggen. Daar was hij te bescheiden voor.

Een zware klap voor zijn vrouw en kinderen.
Verder zonder Gert.
Dat God kracht geeft.