Dinsdag 1 december 2009

Het is twaalf uur als ik in de auto stap. Zo, dat zit erop. 't Ging best leuk al zeg ik het zelf. Voor de tweede maal in mijn historie voor de klas gestaan. Les gegeven in het maken van limericks. Nu op de KBS. Groep 8, de klas van Rik.
Snel zet ik de radio aan om te horen wat de Tweespraak is vandaag. Maar de stem van Frits Spits klinkt bedrukt. Geen Tweespraak vandaag. Ramses Shaffy is overleden. Aangepaste programmering.

Ramses Shaffy. Ik hoor vanavond dat hij een Egyptische vader had. Dat verklaart veel. En Sam veert op als bij De Wereld Draait Door de klassieker 'Hoog Sammy, kijk omhoog' hoort zingen. Ik zie mezelf terug toen ik zo oud was. Het moet ook zo'n beetje mijn eerste kennismaking zijn geweest met de chansonnier.

Toen dacht ik nog dat Ramses dezelfde God had als ik. Vooral dat laatste zinnetje deed het hem. Er is een die van je houdt. Je kunt niet horen of die een met een hoofdletter is of niet maar ik dacht het toen nog. Dat ging voorbij toen Ramses zich in het oranje van de Baghwan ging kleden. Dan moest het wel een kleine letter zijn.

Een paar jaar geleden was ik in de veronderstelling dat Shaffy niet meer leefde. Je hoorde niets meer van hem. Door alle aandacht nu besef ik hoe dom die gedachte was. Een Ramses Shaffy sterft niet ongemerkt. Nee, daar worden extra nieuwsbulletins voor uitgezonden. Radio- en TV-programmeringen voor omgegooid. Alle andere Bekende Nederlanders krijgen ruim gelegenheid om hun liefde voor de zanger te belijden. Je zou bijna vergeten dat de man de afgelopen 15 jaar een zwervend bestaan leidde in de stad die voor hem stil werd. Amsterdam.

Want zo heb ik hem weer leren kennen de afgelopen jaren. Een stille, zielige, haast seniele man die midden in de nacht onder invloed langs de grachten slenterde. Korsakov eiste zijn tol. Meelijwekkend zou je zeggen. En dan werd hij weer een podium opgehesen om de een of andere lauwerkrans in ontvangst te nemen. Nee, hij wist wat leven was, zegt burgervader Job Cohen dan. Arme stakker. Als een delirium je leven is dan is er toch wel iets goed mis.

Laat me. Pastorale. Sammy. 't Is stil in Amsterdam. Zing, vecht, huil, bid, lach, werk en bewonder. We zullen doorgaan. Prachtige liedjes. Ze gaan over het leven. Ramses' leven. Ze zullen altijd blijven zorgen voor een wat nare bijsmaak. Zoals Martin Simek vanavond zei: 'Door zijn laatste jaren hebben zijn liedjes pas echt betekenis gekregen. Want aan het eind van je leven, als de aandacht is verdwenen, ben je alleen nog met jezelf over.' En inderdaad, dan wordt het heel stil. Misschien wel juist in Amsterdam. Was het toch maar een hoofdletter geweest.