Donderdag 3 december 2009

Langzaam loopt de koorts in huis op. Sinterklaaskoorts. Surprises voor school zijn in elkaar geknutseld. Gedichten gedicht. Uiteraard met de nodige pijn en moeite en hulp van pa en ma. Het geloof in de goedheiligman is er niet meer, de verwachtingsvolle blikken nog wel. Want cadeautjes blijven altijd leuk.

Met de oudste drie gaan we morgenavond het dobbelspel maar weer eens spelen. Voor het eerst met Sinterklaas, dat wel. Allemaal hebben we drie kleinigheden gekocht of gaan dat nog doen op het laatste nippertje. Altijd handig als je bederfelijke etenswaren wilt aanschaffen. De verwachting is dat er morgenavond een aantal Monatoetjes ingepakt en wel op tafel zullen staan.

In gedachten ga ik terug naar Katwijk, eind jaren zeventig. Het was nog voor het lootjestrektijdperk. Ik lag op bed en in de kamer werd vergaderd over een Sinterklaascadeau voor mij. Dat hoorde ik, met m'n hoofd tegen de schuifdeur. Een van mijn broers moest voor de zekerheid toch maar even gaan kijken of ik al sliep... Met een run dook ik mijn bed weer in en hield me slapende. Om even later, toen de kust weer veilig was mijn afluisterplekje weer in te nemen. Het kostte nog flink wat moeite om op pakjesavond mijn meest verwonderdste gezicht te zetten toen ik de voetbalspeltafel van het pakpapier ontdeed...

't Was ook altijd heel wonderlijk moet ik zeggen. Een raadsel hoe de Sint toch elk jaar weer de wasmand van mijn moeder kon ontvreemden zonder dat ze het had gemerkt. En dat die oude man zo snel na het neerzetten van de cadeautjes de drie trappen van de flat kon afkomen. Heel vreemd. En wat was ik teleurgesteld toen ik een keer in plaats van een 'echte' bestuurbare auto zo'n ding met een draad eraan kreeg...

De eerste keer lootjetrekken ging ook niet zonder slag of stoot kan ik me herinneren. Ik weet nog dat mijn moeder alle namen op papiertjes had geschreven waarna we er om de beurt eentje uit een pan haalden. Er moest zowel een surprise als een gedicht bij gemaakt worden. Jaja, toen hadden ouders nog gezag...

De avond zelf verliep zoals het moest. Hartstikke gezellig natuurlijk. Elkaar op de hak nemen zoals dat hoort bij het Sinterklaasfeest. En m'n moeder kreeg zelfs twee surprises, cadeaus en gedichten! Alleen, op het eind was er één pakje te weinig. Broer Piet keek sip voor zich uit. Niets voor hem? Goed, je bent een jaar of 18 maar dat is toch niet leuk...

We keken elkaar aan. Wie had Piet getrokken? De een na de ander vertelde wie voor hem de (on)gelukkige was geweest. En wat denk je? Er waren er twee die mijn moeder hadden getrokken. Twee? Opeens sloeg m'n moeder haar hand voor haar mond. 'Ik denk dat ik bij het opschrijven van de namen op de lootjes een fout heb gemaakt... Tweemaal mijn eigen naam opgeschreven...'