In het Nederlands Dagblad stonden kortgeleden twee portretjes over hoe twee gezinnen omgaan met de tweede kerkdienst op zondag. Het ene gezin maakte er met graagte gebruik van terwijl het andere met eenmaal kerkgang volstond. Er volgden nog wat ingezondens met voors en tegens en dat was het dan. Discussie weer even gesloten.

Ik denk dat er in veel kerken verlegenheid is rond dit onderwerp. Her en der is merkbaar dat het kerkbezoek 's middags terugloopt en een enkele gemeente is zelfs al zover dat wordt overwogen (of besloten) dat de middagdienst vervalt. Wat tot voor kort voorbehouden was aan wat nu PKN-gemeentes zijn is nu ook doorgedrongen in de gereformeerde kerken vrijgemaakt.

Het doet me pijn. 's Middags om me heen kijkend constateren dat diverse gemeenteleden de keuze maken om niet naar de kerkdienst te komen. Misschien komt dat omdat ik er zelf wel graag naar toe ga. Ik geniet ervan om samen met broers en zussen in het geloof te zingen, te bidden, samen te zijn. En nog meer geniet ik ervan om te horen van Gods genade zoals die aan ons is zichtbaar geworden in Jezus Christus.

Daarom valt het ook niet altijd mee om niet te oordelen over hen die een andere keuze maken. Want ook ik heb snel de neiging om te denken dat wat goed is voor mij, automatisch goed moet zijn voor een ander. Ik betrap mezelf regelmatig op dergelijke gedachten. Hoe het toch mogelijk is dat mensen de kans om hun geloof te voeden laten schieten.

En zulke gedachten zijn natuurlijk niet goed. Want je weet vaak niet wat de achterliggende oorzaken zijn. En die kunnen divers zijn, dat bleek wel uit bovengenoemde portretten en de ingezondens daarna. Een van de zaken die is blijven haken is dat mensen tegenwoordig het gevoel hebben dat ze keuzes moeten maken.

Dat kan de keuze zijn voor de rust in het gezin. Tweemaal naar de kerk op zondag geeft onrust omdat je 's middags alles op alles moet zetten om weer op tijd in de kerk te zijn. Zeker als je tussendoor bezoek krijgt of op visite gaat bij iemand anders. Of de keuze voor één dienst omdat je daarin al zoveel voor je kiezen hebt gekregen dat je de rest van de zondag nodig hebt om het te verwerken.

Tja, daar zijn mensen inderdaad verschillend in. De een kan in korte tijd van alles organiseren terwijl de ander daar heel veel moeite voor moet doen. En vraag van mij ook niet om op maandag twee preken precies na te vertellen... Als mijn onvermogen op dat gebied weleens aan de orde komt dan mag ik me er graag vanaf maken met de opmerking dat ik daarom dus elke week naar de kerk ga. Zodat ik het opnieuw te horen krijg...

Ik ben zelf opgevoed vanuit de gedachte dat de zondag de belangrijkste dag in de week is. En op die dag zijn de kerkdiensten op hun beurt weer de hoogtepunten. Familie- of andere bezoeken werden daar ondergeschikt aan gemaakt. Aan bezoek werd te verstaan gegeven dat we om zo en zo laat weer naar de kerk gingen. De eredienst aan de Here werd nergens voor opzij gezet. Dat was voor iedereen duidelijk. En wij leven dit zelf op onze beurt ook weer voor aan onze kinderen.

Misschien is het juist dit punt waar het om gaat bij mensen die kiezen voor één kerkdienst op zondag. De zondag is wel een andere dag dan de andere zes, maar dan vooral voor het gezin. Niet meer een dag die uitsluitend staat in het teken van het samen dienen van God (HC zondag 38). Dat maakt er hoogstens deel van uit. 's Morgens een kerkdienst. Daarna ingevuld zoals dat voor het gezin passend is.

Hoe teleurstellend ik het ook kan vinden als broers en zussen de middagdienst laten voor wat die is, ik leg me er wel bij neer. Uiteindelijk gaat het om hun hartsgesteldheid en de beoordeling daarvan is aan de Here zelf. Hij weet wat er in harten leeft. Of ze voor Hem kloppen. En daarbij komt dat ook kerkbezoek 'slechts' een vrucht is van geloof. Niet het geloof zelf. Zo zijn er bij elke christen vragen te stellen over de praktijk van zijn leven. Ook bij die van mij.

Maar het blijft een vreemd iets dat mensen die vervolgd worden zelfs hun leven riskeren om samen te kunnen komen terwijl zij die dat in vrijheid kunnen doen zo vaak ze willen bedanken voor de eer. Of zijn we teveel verwend? Elke dag gebak gaat ook vervelen. Misschien is het tijd om te gaan vasten. Zodat we weer honger krijgen. Of is er wel honger naar het Woord maar dan op een andere manier dan via een kerkdienst?