Maandag 7 december 2009

Het is zes uur. De avondmaaltijd is achter de kiezen, Ineke brengt Rik naar de training en ik stap lekker onder de douche. De warme straal voelt weldadig aan. De dag spoelt door het putje, samen met het sop van de shampoo. Ik denk aan de avond die voor me ligt. Bijbelstudie. Over trouw-zijn en hoe je je voorbereid op het sterven. Hoe diep kun je gaan op een avond. En dan opeens valt het licht uit. Het is aardedonker.

Ik draai op de tast de kraan uit. Mijn handen zoeken en vinden de klaargelegde handdoek. Ik hoor Job de slaapkamer inkomen. Van hem begrijp ik dat de stroomuitval niet tot de badkamer beperkt is. Vreemd genoeg doet alleen de tv het nog. Voor de rest is het huis gehuld in duisternis. 'En de lampen op de dam?' vraag ik. Ook uit. Het is me duidelijk, hier is meer aan de hand dan een kapotte zekering.

Job gaat inmiddels op zoek naar een zaklamp. Ik probeer zo goed en zo kwaad als het gaat mijn kleren op te zoeken en me aan te kleden. Terwijl ik naar buiten ga hoor ik de noodstroomaggregaat van de buurman aanslaan. Alsof er een oude Dakota warm draait om even daarna op te stijgen. Maar die van hem doet het in ieder geval, schiet het door me heen. Dat moet bij die van ons nog maar blijken.

Het is een week of zes geleden dat ik hem voor het laatst heb laten draaien. Onbelast. Het is altijd zo'n gedoe om alle apparaten uit te zetten, ook thuis. Wekkerradio's die weer opnieuw moeten worden ingesteld. Niet fijn. Dus op hoop van zegen draai ik de sleutel van de aggregaat om. Hoestend en kuchend komt de startmotor op gang waarna vervolgens luid brullend de motor aanslaat. Zo, die doet het...

Alhoewel, ik zie de Herzmeter vervaarlijk op en neer dansen. Dat ziet er niet goed uit, bedenk ik me. En als ik even later de hoofdschakelaar omzet van 'net' naar 'aggregaat' wordt mijn bange vermoeden werkelijkheid: hij levert te weinig spanning. In plaats van de gebruikelijke 450 geeft de meter niet eens boven de 220 Volt aan. En daar gaan de lampen in de schuur echt niet van branden... En ook in huis blijft het donker. Chips...

Inmiddels is Ineke weer thuis. Daar is het gezellig met kaarsen en een brandende kachel. Ik loop mezelf op te vreten. Is er een keer storing zijn m'n spullen niet in orde... En dat terwijl juist voor dit euvel een half jaar geleden een monteur is langsgeweest. Deze ezel stoot zich duidelijk wél tweemaal aan dezelfde steen. En de opgeroepen aggregatendeskundoloog maakt van twintig minuten ook nog eens een ruim uur. Grrrr.

Als hij er dan eindelijk is en niet direct de oorzaak vindt floept opeens het licht weer aan. De storing is opgelost. De storing aan de noodstroomvoorziening nog niet. Als ik in de kerk kom om kwart over acht stuurt Job een smsje dat het lek boven is. Hij is op zijn post gebleven. Het voltage is weer op peil. maar de aggregaat kan voorlopig weer even uit. En voor de zoveelste keer neem ik me voor om hem regelmatiger te laten draaien.
Belast...