Vanavond wordt er in onze kerk een informatie-avond georganiseerd voor een jeugd-Alphacursus. Gelegenheid voor jongeren van 18-25 jaar om samen te ontdekken wat de Bijbel zegt over God, over Jezus, het werk van de Heilige Geest, de kerk en nog veel meer wat te maken heeft met geloof. Ik heb zelf de afgelopen jaren een aantal avonden een onderwerp met de cursisten besproken en daar geproefd hoe goed het mensen doet om met elkaar in gesprek te gaan. Daar werkt zeker ook de gezamenlijke maaltijd aan mee. Je ontmoet elkaar in ongedwongen sfeer en zoekt daarna de diepte op. Een aanrader.

Als regelmatige bezoeker van de website van Jos Douma werd ik deze week positief verrast door wat hij daar blogde over het ontmoeten van elkaar. Ik herkende wat hij schreef: Het samen kerk zijn lijkt soms vooral gedreven te worden door programma´s, door roosters waar je op staat om iets te doen, door allerlei organisatorische zaken, door vergaderingen en toerustende en missionaire activiteiten. Maar wanneer vinden nu de echte ontmoetingen plaats, op zielsniveau? Is er ook echt wel sprake van geestelijke veranderingsprocessen waardoor we sterke en meer inspirerende christenen worden?

Een paar dagen eerder had hij dit ook al aangestipt en daarbij instemmend een boek aangehaald van Larry Crabb die de volgende verzuchting slaakte (zo noem ik het maar): Actie en het voor elkaar krijgen van dingen (of het nu gaat om de groei van de kerk of het organiseren van bedieningen voor kleine groepen) heeft de plaats ingenomen van geestelijke vorming in geestelijke gemeenschap als de werkelijke reden waarom we bij elkaar komen. We komen bijeen om een nuttig doel te bereiken, niet voor ontmoeting. Prestatie verdringt ontmoeting als onze primaire waarde. Ons met elkaar verbinden om Christus te delen is niet langer waar het om gaat. De focus ligt op het bereiken van doelen. De resultaten zijn levens die worden aangestuurd door agenda’s, levens vol samenwerking en conflict, beroofd van gemeenschap.

Het is wat mij betreft de spijker op z'n kop. Ontmoeting van elkaar, een gesprek van hart tot hart, dat is waar mensen gelukkiger van worden. Het merken dat een ander om je geeft en je aanvaardt zoals je bent. Is dat ook niet het grote verschil tussen een wereld die God niet kent en de gemeente die Christus als Verlosser heeft aangenomen? Geen individuen maar een gemeenschap? Was een van de verschillen tussen Jezus en de geestelijke leiders van toen ook niet dat Hij werkelijk aandacht besteedde aan de mensen die op Zijn pad kwamen?

Ik word altijd wat verdrietig als ik van mensen hoor dat ze het niet echt naar hun zin hebben in onze kerk. Volgens de een wordt er te weinig voor kinderen gedaan, een ander vindt de kerkdiensten saai. Preken zijn te lang of te kort (dat komt niet zo vaak voor ), te moeilijk of juist weer te simpel. Of we zijn niet missionair genoeg en te weinig ingesteld op gasten. Het maakt me weleens moedeloos. Ik heb dan altijd de neiging om te vragen hoe ze zelf hun leven als christen vorm geven. Of ze zelf wel het enthousiasme hebben en uitstralen dat ze bij anderen zo missen. Of ze er zelf wel aan toe komen hun kinderen mee te geven en voor te leven wie Jezus Christus voor hen is of dat de kerk de gaten moet vullen die ze zelf laten vallen. En bij de klacht dat de kerk niet missionair genoeg is bekruipt mij altijd de vraag hoe missionair we in ons eigen leven zijn. Hangt de geur van Christus om ons heen op ons werk, in onze buurt?

Want hoeveel mensen zijn er niet (of eigenlijk wel) in de gemeente van Christus die niet een gesprek van hart tot hart kunnen/willen voeren? Die het moeilijk vinden om achter hun masker vandaan te komen. Bang zijn voor wat een ander misschien van hen denkt. En dat kan nog terecht zijn ook. Want er wordt wat afgeoordeeld in de kerk! Is het niet openlijk dan wel achter de rug om. Hoe schril is het contrast met de manier waarop Jezus omging met mensen. Bij Hem kón je trouwens geen masker hebben. Hij keek er dwars doorheen.

En daarom is een Alphacursus zo goed. Net zoals bijbelstudiegroepen goed kunnen zijn. Samenkomen rondom het Woord van God. Met elkaar delen wie Christus voor je is. Elkaar aanvaarden met alle zonden en gebreken die erbij horen. En verder helpen. De naaste zijn voor je broer en zus. Voor wie er verder op je pad komt. Omzien naar elkaar. Dan komt het vanzelf tot ontmoeting.