De week is bijna voorbij. Het is zaterdagavond en het sneeuwt. Daar is Ineke niet blij mee, want die moet straks nog met de auto naar huis komen. De straat is wit. Dat was ook de kleur die ik net had met Kolonisten. En waarmee ik verloor. Rik won omdat Job zo vriendelijk was om hem aan een broodnodige grondstof te helpen waardoor hij een dorp kon kopen. Studio Sport stond op het punt van beginnen. Dus dan heb je graag iets voor een ander over. Eigenbelang noem je dat...

Maar wel prettig om in goede sfeer een spel te kunnen doen. Dat is een hoop waard. Al was Klaas natuurlijk niet blij met de actie van zijn oudste broer. Want zo werd een mogelijke overwinning wel door zijn neus geboord. Maar hij kan iets hebben, dus dat scheelt.

Goede sfeer. Ik ken uit de afgelopen week wel wat bijeenkomsten waarbij dat node werd gemist. Kopenhagen bijvoorbeeld. Met 45.000 mensen bij elkaar komen voor een klimaattop terwijl er maar plaats is voor een derde ervan. Daar maak je mensen niet blij mee, zeker niet als het ook nog inhoudt dat je in de kou staat te wachten buiten. Om over de resultaten nog maar te zwijgen. Die waren ook niet hartverwarmend. Dat is op zich wel weer een pluspunt, want dat scheelt weer een graadje.

Van de berichten in de krant over de gereformeerde kerk hersteld in Zwolle werd ik ook niet blij deze week. Ook daar geen goede sfeer. Als de helft van je gemeente wegblijft en elders een kerkdienst belegd, dat is zwaar ingrijpend. Het doet me terugdenken aan 2003 toen wij er in onze eigen gemeente mee te maken hadden. Zulke gebeurtenissen gaan je niet in de kouwe kleren zitten.

Als ik eerlijk ben dan voelt zoiets voor mezelf ook wel een beetje als 'eigen schuld, dikke bult'. De wal die het schip keert. Mensen die gaan voor het eigen gelijk zijn gedoemd om steeds opnieuw geconfronteerd te worden met conflicten. Het is niet voor niets dat de apostel Paulus in 1 Corinthe 13 een weg wijst die verder helpt: de weg van de liefde. Elkaar verdragen en liefhebben in plaats van anderen vastleggen aan jouw mening.

Toch zal ik me er niet om verkneukelen. Ik merk ook hoeveel verdriet het de betrokkenen doet. Dat het niet lukt om de neuzen dezelfde kant op te krijgen. En als ik eerlijk ben dan zie ik die moeite in mijn eigen (gkv) gemeente ook. Verschillen in hoe om te gaan met liturgie, met missionair-zijn, met het zingen van liederen bijvoorbeeld. Zoveel verschillen in geloofsbeleving. Hoe de zondagse kerkdienst wordt beleefd. Op welke manier kinderen erbij worden betrokken.

Het is een gegeven dat waar mensen samenkomen er ook verschillen aan het licht komen. Dat zie je al in een gezin. Ruzies zijn zo geboren. Om de kleinste kleinigheden. En de bereidheid om een ander te accepteren zoals hij of zij is is soms ver te zoeken. Om over van jezelf afzien en een ander iets te gunnen maar te zwijgen. Niet vreemd dat je dat terugziet in kerkelijke gemeentes en tot aan klimaattoppen toe. De zonde van Adam en Eva vreet nog steeds door.

En daarom ben ik blij met een doodgewoon spelletje dat in goede sfeer verloopt. Want zo heeft onze God het bedoeld. Mensen die op een goede manier met elkaar omgaan. Elkaar iets gunnen. Iets? Alles. Want het echte geluk vind je pas als je niet jezelf maar de ander in het middelpunt zet. Van een ander gelukkig maken word je zelf ook gelukkig. En dat geldt echt niet alleen als je daarom Studio Sport kunt gaan kijken...