Dinsdag 22 december 2009

Ik schijn verbijsterd te hebben gekeken. Dat maakte nog meer indruk dan de boodschap op zich, geloof ik. Het was vrijdagmiddag j.l. We zaten al aan tafel en de pannen stonden te dampen. Terwijl het eten werd opgeschept ging de deur open. De dochter des huizes kwam binnen. 'Ha, Poekie!' riep Ineke opgetogen. 'Hoe is het?' En toen die mededeling van Marjan die alles in een keer veranderde... Ze zei, met een lach op haar gezicht: 'Poekie heeft verkering!'

Ik keek haar ongelovig aan. Verkering? Marjan? En dat gooit ze zo in de groep? Dat kon niet. En Karel dan? Nee, dit moest een geintje zijn. Vandaar mijn verbijstering. Marjan verkering? Zij die steeds het hardst riep dat ze nooit zou trouwen. Die van plan was om naar Ghana te gaan. Die altijd net deed alsof jongens haar koud lieten. En als ze dan toch ging trouwen, want een beetje weifelachtig is ze altijd wel, dan zou het met Karel zijn. Voor alle duidelijkheid, dat is een van onze katten.

Maar voet bleef bij stuk. Ze had echt verkering. En ze zei dat inderdaad gewoon plompverloren waar al die pesterige broertjes bij waren. Kon haar wat schelen. Dan had ze het maar gehad. En zo zat ze stilletjes te glimmen. Eten deed ze niet. Klaarblijkelijk had ze genoeg aan de liefde.

En dus zaten we zondag in gespannen afwachting. Er moest gewacht worden met het eten van chips en toastjes want Hij zou komen. De bedoeling was met de fiets maar daar stak het weer een vlokje voor. Vanuit Moordrecht tegen de sneeuwjacht in was een beetje teveel van het goede, zelfs voor een verliefde jongeman. En dus bracht zijn pa hem met de auto. Tot bovenaan de weg dan. De laatste kilometer mocht hij lopen, smste hij. En dus stuurde ik Marjan naar buiten, hem tegemoet.

Een paar minuten later kwamen de jongste drie naar binnen. 'Ze lopen hand in hand!' Wereldnieuws. Wat een belevenis als je grote zus met een vriendje thuiskomt... Het leek wel alsof ze spontaan allemaal ADHD hadden gekregen. Wat een opwinding. Er zaten nog veel meer sneeuwbuien aan te komen.

Laat ik het kort houden: Dit is dus echt nog even wennen... Zit daar zomaar op de bank een jongen de hand van je dochter vast te houden. Alsof die hand van hem is! En waren tot vorige week haar innige omhelzingen alleen nog maar voor mij bestemd, nu is er opeens een ander die daar van mag genieten. Nee, mijn gevoelens zijn op dit moment een rommeltje. Het moet zich nog een beetje gaan zetten.

Meisjes van zestien. Ik ken een vader die zich plotseling jaren ouder voelt...