Dinsdag 29 december 2009 

Het was vanmorgen. Het nieuws van acht uur werd gevolgd door de reclameboodschappen op Radio 2. Met daarin ook een spot van Jan Groen, de tegelspecialist uit Bleiswijk. En daarna ging de Top 2000 weer verder. Nummer 784 was aan de beurt. Ennio Morricone met Once upon a time in the west. En terwijl de eerste tonen door de kas klonken voelde ik het opkomen. Kippevel. Alsof iemand met een koude hand me plotseling in mijn nek greep.

En het hield maar niet op dat uur. Want even later was Bram Vermeulen aan de beurt met Het is een wedstrijd. En toen, als klap op de vuurpijl Stef Bos met Ik heb je lief. Wát een muziek... Je zult het maar zingen voor je liefste... Als u het nog niet kent, beluister het dan! Was ik maar een dichter, dan kon ik dichter bij je zijn...

Ja, het is weer zover. De laatste dagen van het jaar. En als u mij een beetje kent dan weet u wat dat betekent. Melancholie viert dan hoogtij. Want de dagen tussen Kerst en Oudejaarsavond, ik weet niet wat het is maar ik ben er gewoon gevoelig voor. Het liefst zou ik me zes dagen lang opsluiten met een koptelefoon op mijn oren. Alleen maar luisteren naar de muziek die door de luisteraars is uitgekozen en die tot Top 2000 is gedoopt. Zouden ze dat in de VS en Canada ook kennen?

Mijn eigen kinderen verklaren me voor gek. Ze gedogen me, maar daar is dan ook alles mee gezegd. Zitten ze tv te kijken moet-ie van pa zo nodig weer uit zodat de radio aan kan... Zijn ze hem even later kwijt, blijkt hij met z'n telefoon op tien in bad te zitten. Over verslavingsgedrag gesproken. Nee, als wij volgend jaar aan Family Matters meedoen dan weet u de reden. 

Ik vind het zelf ook lastig hoor. Want ik heb vorige week een prachtig boek te leen gekregen waar ik voortvarend in begonnen ben. Haar naam was Sarah van Tatiana de Rosnay. Je leest het in een keer uit. maar nu even niet. Want ik heb gewoon geen tijd om te lezen. Veel te druk met Message to my girl.

Draaien ze dan alleen maar supermuziek deze week? Welnee. Er komen nummers voorbij waarvan ik me in alle gemoede afvraag wie er op durft te stemmen. Maar dat maakt het ook zo leuk. En dan de verhalen en de herinneringen die erbij horen en die worden voorgelezen door de presentatoren. En die je er zelf bij hebt. En luisteraars die overal op de wereld meeluisteren. Van Vietnam tot Zuid Amerika.

Nog twee dagen genieten. Na Bohemian Rhapsody is het weer voorbij. En het is als met zoveel: het plezier zit in het klimmen. Op de top blijf je maar even.