Maandag 18 januari 2010

'Wil je je computer nog beveiligen met een wachtwoord als je opstart?' Ze kijkt me weifelend aan. 'Of mogen je broers ook bij je bestanden komen?' Dat trekt haar over de streep. Nee, dat mag beslist niet! En dus kies ik voor 'wachtwoord instellen' en schuif haar het toetsenbord toe. Dat komt met dezelfde gang weer terug. 'Typ u het maar even in.' Zo, wat een vertrouwen...

Wachtwoorden. Wat een ondingen zijn dat. Was het nu ******* met een hoofdletter? En welk cijfer had ik er ook alweer bijgezet? Een *? Of toch een *... Grrrr. Degene die dat heeft uitgevonden moeten ze kielhalen. Of ergens in een kluis opbergen, de deur met cijferslot dichtgooien en vervolgens de cijfercode door de wc spoelen. Hoe verzinnen ze het!

Want hoeveel wachtwoorden moet een mens onthouden? Als ik voor mezelf ga tellen zit ik al snel boven de twintig. Van e-mailboxen tot Plesk- en andere servers. Veilingsoftware. Gebruikersnamen en wachtwoorden voor diverse sites. Routers, ftp-inloggegevens, wachtwoorden voor zakelijke sites waar lampen worden ingeleverd of bemestingmonsters worden onderzocht. Je kunt het zo gek niet bedenken of je moet er wel een wachtwoord voor instellen.

Zo zat ik vanmiddag ook weer te tobben. Een pc die bij ons achter een schot stond te verstoffen was opnieuw geïnstalleerd voor een nichtje. Zij blij, Ineke blij (wanneer ruimen jullie die rommel een keer op?), wij blij (om een ander te helpen). Maar toen het ding bij haar op het bureau stond en aan de praat was gekregen moest ook de internetverbinding nog kloppend worden gekregen. Maar waar zit de router ook alweer...

198.168.1.1? Nee. 198.168.2.1? Ook niet. Krijg nou tandjes... Even zoeken op de computer in de huiskamer. Wacht, 198.168.0.1. En ja hoor, daar is het inlogscherm van de Linksys! Maar nu nog een gebruikersnaam en wachtwoord. Na een paar vruchteloze pogingen dezelfde geprobeerd als bij mij thuis. En waarachtig, dat lukte! Niet zo vreemd bij nader inzien, want ik had dit zelf zo ingesteld twee maanden geleden...

'Zullen we je MSN ook meteen even doen?' Dat is goed zegt ze. 'Je e-mailadres?' Ze noemt het op en ik tik in. 'En je wachtwoord?' Met grote ogen kijkt ze me aan. Weer die twijfelende blik. Ik begrijp het helemaal. 'Ja, dat is even nadenken natuurlijk, ik weet ervan.' Of ze zelf even het toetsenbord mag hebben. 'Natuurlijk! Dan doen je vingers het vanzelf.' zeg ik. En razendsnel tikt ze haar wachtwoord in. 'Ja, sorry hoor' zegt ze verontschuldigend en met rode blos, 'niet dat ik u ervan verdenk dat u op mijn e-mail gaat zitten kijken...'