Dinsdag 6 april 2010

Het moet een ruime 30 jaar geleden zijn geweest dat ik er voor het eerst kwam. Diep in mijn geheugen gravend komen er nog wat herinneringen boven. Ik als jongetje van een jaar of 10 samen met twee oudere broers en hun vrouwen. Of was m'n ene broer nog niet getrouwd? Samen naar de Beekse Bergen. Geweldig was het. Dwars tussen de leeuwen door.

Op Tweede Paasdag deden we het over. Met z'n dertienen dit keer. Gesponsord door Super De Boer. Met twee auto's richting Hilvarenbeek. Niks uitslapen, de wekker gezet en brood smeren. Want om half tien wilden we weg. En dat lukte ook.

De zon scheen maar het was koud. En daarom kozen we eerst maar voor een bootsafari want beneden zou het wel lekker warm zijn. En een bakkie koffie was ook niet verkeerd. Helaas, de kachel stond niet aan en koffie schonken ze alleen in het restaurant. Dan maar naar de dieren kijken. Die keken vanuit hun winterverblijf nieuwsgierig terug. Je zag ze denken: 'Daar heb je weer een paar van die malloten die ervoor zorgen dat wij kunnen blijven vreten...' Anderen gingen pontificaal met hun rug naar ons toe zitten.

Dan maar naar de roofvogelshow. Gieren en brullen. Of laat ik het zo zeggen: Marjan ging brullen als de gieren overvlogen. En de buizerds. En de arenden. Maar, eerlijk is eerlijk, een spectaculaire show. Vooral toen een man uit het publiek werd gehaald voor de gevaarlijkste act. Daar voorzag de CAO van de dierentuinmedewerkers niet in, vandaar dat er een vrijwilliger werd gezocht. Toen iedereen gespannen wachtte op de dingen die komen gingen werd de trillende man met de aashandschoen vrolijk snaterend begroet door zeven eenden. Lachen joh.

Na onze wandelsafari deden we de jungle nog een keer in de auto. Als ware Dr. Livingstones. Al vond ik het wel wat tammetjes. Want waar we vroeger de ramen moesten dichthouden voor te opdringerige leeuwen en tijgers daar kon je nu hoogstens een lik van een giraffe krijgen. Maar in de auto was het tenminste warm.
Nee, heel enthousiast was ik niet moet ik zeggen. Ik ben benieuwd welke herinneringen onze kinderen over 30 jaar hebben aan hun eerste kennismaking met een safaripark. Of zouden ze ze zich alleen nog voor de geest kunnen halen naar welke MacDonalds we aan het eind van de dag zijn geweest?