Wat voel je als je eigen kind in een kerkdienst belijdenis van zijn geloof doet? Tot gisteren had ik daar alleen maar theoriën over en kende ik verhalen van ouders die het hadden ervaren bij hún kinderen, maar nu weet ik ook wat het in praktijk is. En geloof me, het deed meer met me dan ik van tevoren had bedacht. Als je kind welbewust ervoor kiest om ja te zeggen tegen Gods beloften dan roept dat emoties op. En terecht.

Job deed belijdenis met Pinksteren. Samen met acht andere jonge mensen stond hij daar vooraan om te vertellen dat hij de Drieënige God van zijn ouders ook als zijn God ziet.  'Ja' zéggen is natuurlijk niet zo moeilijk, het gaat erom dat je in je leven laat zien dat die God ook jouw God is en dat Hij het in je leven voor het zeggen heeft. Terecht noemde ds. Beuving dit ook in zijn preek. Ja zeggen is simpel, ja doen vraagt inzet en moed en overgave.

Onwillekeurig denk je op zo'n moment terug aan je eigen belijdenis. Bijna negentien was ik, een maand of negen ouder dan Job. En op zo'n moment vind je het heel wat. Vind je jezelf soms ook heel wat. Maar wat heb ik in de loop der jaren nog veel moeten leren... En hoeveel heeft de Here me ook wíllen leren. Door schade en schande heen. Met veel vallen en opstaan. Door pijn en verdriet heen.

Ouderen kunnen nog weleens meewarig naar jongeren kijken. Dat ze nog zo weinig serieus zijn en nog zoveel moeten leren. Maar zijn de tijden wat dat betreft anders dan vroeger? Ook een oudere van nu zal moeten toegeven dat hij nog heel wat fouten en gebreken heeft gehad na dat jawoord van toen. En als je over tien jaar terug kijkt, zal het dan anders zijn? Nog steeds bestaat het leven van mij uit leven van genade. Elke dag zijn er weer keuzes die ingaan tegen Gods wil, elke dag weer bidden om vergeving, elke dag...

En daarom was ik gisteren gewoon blij. Met het enthousiasme van de jongeren die samen met catecheet en dominee zo'n prachtige liturgie in elkaar hadden gezet. Een supervol kerkgebouw waarin vijhonderd mensen het dak er haast af zongen. Prachtige begeleiding van de zang door orgel, piano, gitaren, dwarsfluit en drum. Een indringende preek. Op zulke momenten ervaar je Gods nabijheid.

Ik kreeg al een brok in mijn keel toen ze samen de kerkzaal in kwamen. En toen we na de belijdenis als ouders hen de vrede van God toezongen. En helemaal toen we met elkaar Ik bouw op U inzetten. Vooral het tweede couplet. Dat werd gezongen door de negen jongelui die belijdenis deden:

Gelovend ga ik, eigen zwakheid voelend.
En telkens meer moet ik uw kracht verstaan.
Toch rijst in mij een lied van overwinning.
Ik bouw op U en ga in uwe naam.

Dat is het. Ja zeggen tegen een God op Wie je kunt bouwen. Je bent er nog niet maar je gaat in het vertrouwen dat Hij je verder helpt. Als Abraham op weg naar het beloofde land. Als het volk Israël zeven keer rond Jericho. Als David op Goliath af. God zegt dat het goed is en daarom doe je het. Want zonder Hem loopt het op niets uit.

Welke ouders zouden er geen brok van in de keel krijgen als hun eigen kind zoiets uitspreekt?