Dinsdag 15 juni 2010

Een oranje bal met Champion erop. En zwarte lijnen. Die moest je hebben als je bij de speelgoedwinkel een nieuwe bal ging kopen. Dat wist iedere jongen. Moeders wisten dat niet. Die gingen altijd voor de goedkoopste bal. Wit met zwarte vlakken. Het leek net een echte leren bal maar dan van plastic. Maar natuurlijk veel te licht. En elke keer als je die bal een schop gaf zag je het gebeuren: Het was geen mooie rechte lijn maar hij zwabberde meestal naast het doel.

Eindelijk is het WK dan begonnen! Weken, wat zeg ik, maanden is er naar uitgekeken. Maar nu is het dan zover. Drie wedstrijden op een dag, het kan gewoon niet op. Dat er dan ook een hoop sofwedstrijden bij zitten nemen we maar op de koop toe.

Ook in huize Van Egmond wordt Koning Voetbal gevolgd. De oranjeversieringen zijn uit de winkel dan wel uit de kast gehaald om de vaderlandslievendheid tot uiting te brengen. Al tweemaal is er oranjegebak getrakteerd en naast de tv hangt het speelprogramma. Daaronder de voorspellingen van Job en Klaas want die doen op hun werk mee aan een voetbalpooltje. Het lijkt erop dat laatstgenoemde de hoogste ogen gaat gooien. Vandaar dat Klaas bij ons nu de koffiejuffrouw wordt genoemd.

En ikzelf zat gisteren samen met twee werknemers, Aad en Jama, en Klaas op het terras in de zon naar Nederland-Denemarken te kijken. Ineke en Marjan waren de stad in gevlucht. Voorzien van koffie, thee en oranje tompoucen hadden we een goede middag, al was het niveau van de wedstrijd nog niet zo hoog.

Maar ik weet waar het door komt. Door de bal. De Jabulani. Elk afstandschot en bijna elke pass over lange afstand ging fout. Hij doet niet wat de spelers willen. Hij zwabbert alle kanten op. Of hij gaat veel te hard. Ik heb het bange vermoeden dat de Jabulani ontwikkeld is door een vrouw. Een moeder van voetballende kinderen. Ik weet het eigenlijk wel zeker.