Vrijdag 18 juni 2010

Dinsdagavond. De bel gaat. Marjan doet open en na enig geroezemoes komt ze lachend naar de kamer. 'Er staan twee Polen voor de deur en ze willen mijn daddy spreken!' Dat ben ik. Ik loop naar de voordeur en zie een jong stel van net in de twintig staan. Zij klein en donker haar, hij groot, stoer en stekeltjes. Uit zijn borstzak haalt hij een stuk papier. Ik zie al meteen dat het een kopie is van mijn laatste column in het Vakblad voor de Bloemisterij. Wat heeft dit te betekenen?

Ja, soms krijgt een schrijfsel effecten die je niet van tevoren hebt beoogd. Dat blijkt als ik met hen in gesprek ga. Want ze willen weten of mijn laatste column misschien over hen gaat? Oei... Nee, dat is niet het geval. Deze reus van een kerel is een ander dan ik in het verhaal over liefdesverdriet ten tonele voerde. Hij kijkt me verward aan. 'Maar je noemt wél mijn naam!'

Zijn naam? Ik heb toch helemaal geen naam genoemd in dat stuk? Jawel hoor, zegt hij en hij wijst het me aan. Als ik vraag ‘Wat doe jij hier?’ en hij zegt ‘No no, I’m not drunk’ schrijf ik 'Eerst ruiken, dan geloven, bedenkt deze Tomas.' En hij heet Tomas! O!!!! Ik leg uit dat ik mezelf hier met de Bijbelse ongelovige Tomas identificeer... Die kennen ze echter niet. Ze lachen en snappen nu wel dat het niet over hen gaat. Gelukkig. En ze kennen de man die het wel is. Mooi, ook weer opgelost...

Voor even. Want een dag later staat de echte Pool voor de deur. Hij wil de 'boss van de camp' even spreken. Maar die zit op dat moment in de kerk. Dus komt hij de volgende dag terug. Want hij is in 'big trouble'. Waarom, vertelt hij me de volgende dag. Omdat de Polen in het huis aan de overkant nu weten dat hij daar in het weitje heeft gelegen wordt hij uitgelachen. En of ik daar (please!) iets aan wil doen. Er nog een keer een column over schrijven en dan vertellen dat hij het niet is geweest. Want misschien plagen ze hem er dan niet meer mee.

Ik leg uit dat dit waarschijnlijk niets zal helpen. Het kwaad is geschied. Wel beloof ik hem dat ik met hun werkgever zal gaan praten om te vragen of hij er misschien iets aan kan doen.

Het voelt wel rot... Omdat ik er zo nodig een verhaal van wilde maken, waarheidsgetrouw, dat wel, zit hij nu met de gebakken peren. En dat wens ik hem niet toe. Integendeel. Maar ja, terugdraaien gaat ook niet...