Vrijdag 9 juli 2010

'Pap, als Nederland in de finale komt dan kijken we wél hè?' Al wekenlang moet ik het horen. En steeds maakte ik me er vanaf met een 'ach joh, zover zijn we nog lang niet. En Oranje moet het eerst maar eens gaan halen.' Want wij kijken op zondag geen tv. Die dag is tv-loos in huize van Egmond. Of het nu Boer zoekt vrouw is, het Journaal of Studio Sport, de beeldbuis blijft uit. Maar ja, nu staat Oranje toch in de WK-finale...

En dus hebben we een probleem. Want hoe consequent gaan we nu zijn? De harde lijn volgen en gewoon zeggen 'er komt niets van in?' Of voor één keertje de hand over het hart strijken en er met elkaar voor gaan zitten? Maar ja, wie zegt mij dat dit dan niet de opmaat gaat worden naar vaker kijken op zondag?

Ik ben, dat zeg ik eerlijk, erfelijk belast. Opgevoed met deze gedachte: Om TV te maken moet je werken en werken op zondag mag niet van onze God dus kijk je er ook niet naar. Nu hadden wij thuis sowieso geen tv dus het probleem van al dan niet op zondag kijken kenden wij niet direct. Hoogstens dat ik weleens stiekem met mijn hoofd onder de dekens op een transistorradiootje ging liggen. Zo heb ik het WK in Argentinië in 1978 ook deels kunnen volgen als 12-jarig jongetje. Ik kan me nog herinneren dat het toen heel stil bleef op straat na de verloren finale...

Zelf heb ik daarna een enkele keer op zondag gekeken naar voetbal. In 1990 woonde ik alleen en keek ik naar Nederland-Duitsland. Die wedstrijd met het spuug-incident Rijkaard-Völler. We verloren en ik heb nooit helemaal de gedachte van me af kunnen schudden dat het kwam omdat ik op zondagavond naar die wedstrijd zat te kijken... Een soort van straf op de zonde.

In onze kerkelijke gemeente ken ik op dit moment genoeg mensen die er geen enkel probleem van maken om op zondag naar voetbal of andere programma's te kijken. En dat maakt het ook zo lastig. Want zou ik dan mijn eigen jongens, die gek zijn op voetbal, moeten verbieden te kijken terwijl anderen, die anders nooit voetbal kijken, lekker voor de buis zitten te juichen? Voelt ook niet fijn.

Nu ben ik in de loop der jaren wel wat anders tegen de zondag gaan aankijken. De zondag is geen sabbat op de manier zoals dat in het Oude Testament gold. Met een werkverbod dus. Ik zie op zondag niet-werken meer als een keuze om ervoor te zorgen dat je als christenen met elkaar samenkomsten kunt beleggen. En onze kinderen vertellen we dat we daarom de zondag ook anders invullen dan andere dagen. Door als regel geen TV te kijken bijvoorbeeld. Maar op regels zijn uitzonderingen mogelijk.

Vandaar dat het erop gaat lijken dat we voor zondagavond 11 juli a.s. zo'n uitzondering gaan maken. Tóch kijken naar de WK-finale dus. Al kan ik het gevoel dat we dan misschien wel gaan verliezen nog niet van me afzetten...