Vrijdag 16 juli 2010

Sommigen noemen het gekkenwerk. In een ruk doorrijden naar je vakantiebestemming in Frankrijk. Ook de borden langs de snelweg waarschuwen: Word geen slaaprijder. Want urenlang sturen kan gevaarlijk zijn. En toch deden we het. En gelukkig is het ook deze keer weer heel goed gegaan.

Ik vraag me weleens af hoe mensen het doen die 's morgens vroeg gaan rijden. Eerst nog even nachtrust pakken en dan uitgerust op weg. Zeggen ze. Maar wij doen dan geen oog dicht! Continu malen de gedachten door je hoofd: heb ik dit wel, is dat wel ingepakt, ik moet daar nog aan denken... De adrenaline spuit door je aderen. En dan slapen? No way.

En daarom rijden wij liever 's nachts. Om de beurt zodat je ook regelmatig even je ogen rust kan gunnen. En zo kruipt de nacht voorbij in een auto met 9 personen. Zittend, liggend, hangend worden de kilometers gevreten. Marjan verzuchtte nog: Dit is de rotste nacht van het hele jaar... Tja, eerst lijden voordat het grote genieten begint.

Spannend, dat wel, de eerste keer zo'n eind rijden met een caravan achter de auto. Ineke en ik zijn een paar weken geleden dan wel voor twee dagen naar Kaatsheuvel geweest, maar dat is nog iets anders dan met volle belasting naar de Dordogne. Echter, geen centje pijn. Eva lag stabiel op de weg en we hebben geen moment het gevoel gehad dat er problemen zouden kunnen ontstaan.

Om tien voor negen gingen we van huis en ruim twaalf uur later kwamen we aan. En nu staan we dus heerlijk in de Franse buitenlucht in de stralende zon en bij een temperatuur van rond de 30 graden. Vive la France. We verlangen naar onze eerste nachtrust.