Dinsdag 20 juli 2010

Hoelang is het geleden dat op vakantie gaan tevens inhield dat je vrijwel onbereikbaar was? In 1994 gingen Ineke en ik samen met Job en Marjan, toen nog twee snoesjes, naar Clairveaux les Lac. Onderweg schaarde onze Opel-Paradiso-combinatie. Auto vrijwel total-loss en wij een nacht lang in het plaatsje Martigny les Bains op de parkeerplaats van een autogarage. Gelukkig konden we daar bellen.

Wel handig want mijn schoonouders waren onderweg naar dezelfde camping. Maar hoe licht je hen in dat je panne hebt? Want ook zij waren onbereikbaar. Dus toen zij aan het eind van de dag nog steeds niemand op de camping zagen gingen ze ook maar eens naar huis bellen. En zo hoorden ze dat we een ongeluk hadden gehad maar dat we ongedeerd en met een vervangende auto onderweg waren. De opluchting was groot.

Tegenwoordig heeft iedereen een mobiel. Word er gesmst onderweg waar we zijn. Wensen we anderen die ook op reis zijn gegaan een goede vakantie, want dat is tóch anders dan elkaar gedag zeggen als je nog thuis bent. En als we aankomen bellen we even dat we er zijn, hoe het weer is en de eerste indruk van de camping. Het voldane gevoel dat je de thuisblijvers hebt gerustgesteld.

Alleen, op La Draille is een probleem. Geen bereik. Alsof er een onzichtbare loden deken over de camping ligt. Of je nu een Nokia, een Samsung of een Eriksson hebt, bellen en smssen is onmogelijk. Gebeld worden lukt niet. Alsof er een mobieltjesverbod geldt, zó rustig is het. Geen Nokia-tunes, geen muziekjes of rinkelbellen. Volstrekte rust. Soms, heel soms, komt er een smsje binnen. Stiekem naar binnen geglipt. Tussen de mazen van het net.

Wil je hier iets aan je mobiel hebben dan moet je een klim naar boven maken, een heuvel op. Of boodschappen gaan doen in Souillac. Daar kun je de buitenwereld weer bereiken. En de buitenwereld jou. Maar zo gauw je de camping weer opstapt is het uit met de pret. Rust. Diepe rust.

La Draille. The place to be voor mensen die echt eens een keertje onbereikbaar willen zijn.