Woensdag 21 juli 2010

'Dan kunnen we vandaag mooi naar een dorpje gaan!'
O nee... Ik was er al bang voor. Gisteravond begon het te weerlichten en vervolgens licht te spetteren. En ook vannacht vielen er een paar fikse regenbuien. Vanmorgen was de lucht grijs en dan weet ik dat het gaat komen. Een dorpje bekijken. Jippie...

Ik kom zelf nooit op zulke ideeën. Ineke wel. Als ze op vakantie is wil ze erop uit. Niet elke dag maar wel zo af en toe. En dorpjes of kastelen zijn dan favoriet. Bij mij niet. Ik probeer al jarenlang bij mezelf te ontdekken waar mijn spontane aversie vandaan komt maar ik ben er nog niet helemaal achter. Ik vermoed dat het te maken heeft met de verwachtingen die gewekt worden bij de kinderen en die nooit helemaal vervuld worden.

Zoals drie jaar geleden. We gingen naar het kasteel Castelnaud. En dan verwacht je ridders aan te treffen. En je wil het grootste zwaard kopen dat wordt aangeboden. Maar je vader en moeder vinden het veel te duur. Dat is niet goed voor de beleving van een kind. Net als naar een markt gaan. Zoveel dingen die je zou willen kopen. En na een ijsje heb je ook weer dorst. Maar denk maar niet je pa z'n portemonnee nóg een keer trekt...

En daarom begrijp ik het als Bart roept dat hij niet mee wil naar Sarlat. Wát nou 'leuke straatjes'. Slenteren tot je er bij neervalt zul je bedoelen! En met een gezicht als een oorwurm stapt hij pas na enig aandringen in. Sam snapt er niets van. Maar die lijkt kennelijk meer op zijn moeder.

En zo lopen we na een kwartier lang speuren naar een parkeerplaats door het prachtige Sarlat-la-Canéda. Wereldberoemd vanwege het straattheater. Alleen is dat pas vanavond. En de markt is ook groot maar helaas was dat vanmorgen. Maar het is wel druk. En de straatjes zijn vol met kraampjes en terrasjes. Gezellig genoeg dus.

'Laten we een crêpe nemen!' Ook zo'n levenswens van mijn geliefde vrouw. Als je in Frankrijk bent moet je een keer een crêpe eten. En dus bestellen we even later bij een koffierestaurant 8 crêpes. Na veertig minuten heeft alleen Rik er een op. Is ze ons vergeten? Is het te druk? We weten het niet maar ons geduld is wel op. En dus stappen we op. Dan maar eentje verderop bij een snacktentje kopen.

Al met al had Bart het nog best naar zijn zin. Want een ijsje ging er ook nog wel in. En leren we weer een les. Dat je best iets voor een ander over mag hebben. Zelfs als dat 'een dorpje bekijken' is...