Maandag 26 juli 2010

Op de deur staat 'Silence!'. Ik leg de vinger op mijn mond en kijk waarschuwend achterom. Ineke, Marjan, Arnaud en Sam volgen mij geluidloos. Binnen in de kapel ontwaren we een aantal andere mensen. Er staan volop kaarsjes te branden. En we horen gezang. Gregoriaans. Een man in habijt bidt een gebed en een jonge man op een kerkbank doet mee met een rozenkrans in zijn handen. Is dit echt?

We zijn in Rocamadour, een dorpje zo'n 25 kilometer van onze camping vandaan. Echt zo'n 'moet-je-zien-plaatsje'. Vandaar dat we niet compleet zijn, de rest prefereert de middag op La Draille door te brengen. U kent de geschiedenis.

Maar wij zijn er wel. Auto geparkeerd en vervolgens afgedaald naar het dorpje. Want Rocamadour is tegen een rotswand aangebouwd. Bovenaan een kasteel, halverwege een kerk en beneden het dorp. De weg van de kerk naar het chateau is uitgehakt in de bergwand en daar hebben ze tevens een kruisweg van gemaakt met twaalf afbeeldingen van de kruisgang van Jezus. Het is een bedevaartsoord wordt ons verteld.

Toch lijkt het meer op Volendam. Winkeltjes, restaurantjes, kleine straatjes en volop toeristen. Bedevaartsgangers? Als ze er al waren dan hadden ze zich goed verstopt. Misschien in stiltekapellen die niet voor iedereen toegankelijk zijn? Want de kapel waar we binnenstapten leek wel een doorloophuis. De gebeden gingen gewoon door, of er nu straatgeluiden binnenkwamen of niet. Vandaar onze gedachte: Is dit echt? Of voert men een show op voor de toeristen?

Terwijl we er lopen bedenk ik me hoe heerlijk het is om Frans te spreken. Dan weet je wat er gezegd wordt in zo'n kapel. Je kunt een restaurant binnenstappen en in de landstaal je bestelling doen. In mijn dromen doe ik het met flair. In werkelijkheid brabbel ik iets in het engels met wat franse woorden er doorheen.

Zo vraag ik om 'deux grand café et trois Coca Cola'. Klinkt best aardig vind ik zelf. Als de knappe serveerster het brengt druk ik haar direct een briefje van twintig euro in haar handen. Ze verdwijnt, om vervolgens niet meer terug te komen. Ik kijk ongerust om me heen en zeg tegen de anderen: 'Ze zal toch niet denken dat de rest fooi is?' Ineke verkneukelt zich al bij de gedachte hoe ik dat ga oplossen.

Even later loopt ze weer langs. 'Mademoiselle!' roep ik. 'I gave you twenty euro and now...' Ze kijkt me lachend aan en wijst naar haar collega. Die komt net aanlopen met de bon en het wisselgeld. Pfff... Soms moet je ook gewoon geduld hebben...