Woensdag 28 juli 2010

'Kom op pap, roeien!' Enthousiast haalt Sam zijn eigen spaan door het water. 'We moeten als eerste aankomen! Kom op!' Ik kom een beetje omhoog met mijn hoofd, kijk eens achterom en vind het allemaal best. Ik lig veel te lekker, zo achterover met mijn hoofd op het reddingsvest. Ze halen ons nooit meer in. En dan, het is vakantie...

Ik heb weleens vakantiefoto's gezien van mensen die ook gingen roeien of kanoën of kayakken. Prachtige plaatjes van wilde rivieren en steigerende kano's. Raften noem je dat als ik me niet vergis. Vooral in de Ardèche schijn je dat goed te kunnen doen. Hele stroomversnellingen en watervallen heb je daar. Schitterend.

Maar wij niet. Dit is al de tweede keer dat we tijdens een vakantie gaan kayakken, maar wildwatervaren kun je het absoluut niet noemen. Dan denk je, de Dordogne, dat moet toch spectaculair worden, maar nee hoor. Ik weet niet hoe het u vergaat maar ik denk bij zo'n naam aan een superbrede stroom met gevaarlijke stromingen en rotsblokken en van alles en nog wat. Nou, geloof me, de Rotte is een woestschuimende rivier vergeleken met de Dordogne.

Toch moesten we bij de start een reddingsvest aantrekken van de Franse kanoverhuurder. En bij de eerste brug die we tegenkwamen was het 'very dangerous!' Een aantal mede-kayakkers werd al wit om de neus en probeerde alsnog de bus terug te nemen. Helaas, die was al weg dus ze moesten wel. Voor de vorm trokken we de swimsuits maar aan, maar zodra we het ruime sop hadden gekozen kwamen de blote basten tevoorschijn.

Bij gebrek aan spektakel ín het water spetterden we elkaar maar nat. Bij 30 graden geen vervelend gebeuren. De zon maakte onze huid vanzelf weer droog en strak en rood. En voordat we op de helft van de negen kilometerlange tocht waren lagen er zelfs al een paar van ons in het water. De Dordogne, je kunt zelfs midden in de rivier nog staan op diverse plekken.

Maar waar het spektakel uitbleef daar was de natuur wel adembenemend. Schitterende rotspartijen, metersdiepe grotten waar je in kon varen en door eeuwenlange stroming afgesleten walkanten. Als we goed luisterden dan hoorden we mijn schoonvader uitleg geven over de sedimentsgesteenten die daardoor zichtbaar werden. Of zoiets.

Maar voor Sam gold maar één ding: Dat we als eerste weer bij Quircyland aankwamen. Niet omdat we daar het zwembad in zouden duiken maar gewoon uit eerzucht. Wat kon hem die natuur nou schelen. Alhoewel, toen ik op mijn rug lag zag ik ook alleen de blauwe lucht...