Woensdag 22 februari 2006

Houd u van spareribs? Wij ook/Wij wel (afhankelijk van uw antwoord:-). Maar ja, hoe gaat dat bij een gezin bestaande uit acht personen? Als de buit is verdeeld blijkt iedereen tweeëneenhalf kluifje op zijn bord te hebben liggen... Zelfs Sam begint te schreeuwen als hij alleen nog maar zijn vingers heeft om af te likken. Dus wat doe je dan? In plaats van de voorjaarsvakantie op de skies of in een Center Parc door te brengen bespreek je een tafel bij Binky Bear in Scheveningen. Daar kun je namelijk op maandagavond voor € 9,50 p.p. onbeperkt spareribs gaan zitten kluiven. Ik verzeker u, de ogen van onze kinderen glimmen van tevoren nog meer dan hun kinnen na afloop!

In de auto dus op weg naar Scheveningen. Met z'n negenen, want Marjan heeft een vriendin te logeren, Hester. Voor de tweede maal binnen een week ga ik het strand op. IJskoude noordoostenwind, de kragen omhoog, mutsen op en eerst maar een stukje lopen want we hebben nog anderhalf uur voor de boeg. Omdat het zo koud is lopen we ook de pier op en neer. Bijna geen mens te zien natuurlijk want wie gaat er nu met zulke temperaturen langs het strand banjeren. Uiteindelijk besluiten we een uur eerder dan gepland toch maar het warme restaurant te gaan opzoeken. En gelukkig, geen probleem, de tafel staat al gedekt en we kunnen zo aanschuiven. De tafel naast ons is ook bezet en ik zie die mensen denken: 'O nee, dat hebben wij weer! De Filistijnen over ons!' We blijven echter vriendelijk lachen en doen net alsof alles onder controle is.

Wat of we willen drinken. Als alle icetea, cola, fanta, cassis en spa is genoteerd begint het grote wachten. Want ja, als je in de leeftijd van 4-8 jaar bent, dan duurt alles lang. En denk niet dat je ze met tekenpapier en kleurpotloden blij maakt, want in een restaurant kom je niet om te kleuren. Nee, Rik heeft een beter idee: Het potlood met de punt op de tafel zetten en dan zo hard drukken dat de gekleurde kern aan de achterkant van het potlood eruit komt... Heel fijn. Goeie kwaliteit trouwens, want de punt blijft heel.

Gelukkig wordt er met het drinken ook een tweetal mandjes met stokbrood en kruidenboter meegebracht, zodat er alvast een bodempje kan worden gelegd voor wat nog gaat komen. 'En wat wilt u eten?' Welnu, dat is snel bekeken! Alleen Ineke besluit zich uit het kluifgewoel terug te trekken en gaat voor een medium biefstuk. De drie jongsten nemen, met zachte aandrang, patat met een halve sparerib, de rest gaat voor het grote werk.

Nadat Rik, Bart en Sam beurtelings in de keuken poolshoogte zijn wezen nemen of de ribben niet te zwart worden, krijgen we van de eerste eindelijk het teken 'alle hens aan dek'. 'Ze komt eraan!' En ja hoor, op grote broodplanken liggen de spareribs te glimmen van de kruidenboter, omlijst met patat, stokbrood, een gepofte aardappel (al naar gelang van de persoonlijke voorkeuren) en wat groenvoer. En ook de kinderporties zien er goed uit, de tevredenheid straalt af van de gezichten. Het fototoestel dat vergeten in de auto ligt had goede diensten kunnen bewijzen. U zult het met de omschrijving moeten doen. Het grote kluiven kan beginnen!

En ga nu niet onze eetlust bederven met allerlei onderzoeken, smaakpanels of AD-testen, want daar hebben wij even geen boodschap aan! Het ziet er goed uit, het is lekker, het is veel en wormenkuurtjes hebben we op voorraad in de apotheekkast dus wat wil je nog meer?

Als na een half uur de balans kan worden opgemaakt dan blijken we met elkaar op twee botjes na alles te hebben opgegeten. Nee, dank u, er hoeft niet nog een extra portie spareribs te komen. De buikjes zijn rond en we hebben net onze vingers en kinnen weer een beetje toonbaar gemaakt. Een toetje gaat er nog wel in ja. Job en Klaas besluiten om samen een Dame Blanche te nemen, Hester heeft genoeg, Marjan houdt het op thee, de jongste drie krijgen een Donald Duck met aardbeienijs en Ineke en ik nemen cappucino. Met apfelstrudel en vanillesaus, want we moeten straks immers nog een eind door de kou naar de auto. O ja, bij mij zit er ook nog ijs bij... Soms vergeet je gewoon dat je aan de lijn bent, vandaar.

'Mag ik vragen of dit een kinderfeestje is?' De serveerster. Ja natuurlijk mag dat, lachen wij. Maar nee, dit is geen kinderfeestje, we zijn hier als gezin. Met een vriendinnetje erbij. Haar mond valt open. 'Echt? Dat kost wat! Ik heb zelf één kind en als ik zie wat ik daar allemaal aan kwijt ben!' Oei, gaat de rekening zo hoog uitvallen, denk ik bij mezelf. Ik overweeg nog om te zeggen dat we bloemen kweken en dat we in verband met de hoge prijzen van Valentijnsdag iets kunnen lijden. Maar nee, ze bedoelt de kosten in zijn algemeenheid. Tja, daar kunnen we over meepraten. Vertel ons wat, we leggen niet alleen vanavond botje bij botje... Gelukkig krijgen we kwartaarlijks een flinke financiële injectie van de Sociale Verzekeringsbank, want anders wist ik het ook niet hoor. Maar goed, haar nieuwsgierigheid is bevredigd, dus de rekening wordt gepresenteerd.

Met een afscheidscadeautje uit een schatkist voor de kinderen en een welgemeend 'tot ziens' gaan we de koude avondlucht van Scheveningen weer in, op weg naar het Zwarte Pad.