Donderdag 10 november 2005

Vanmorgen om 7 uur aan het werk gegaan. Korte nacht, want de kerkenraadsvergadering was dan wel om kwart voor elf afgelopen, maar als je vervolgens een half uur staat na te praten en daarna ook nog wat menu’s op je site gaat aanpassen, dan wordt het dus toch laat. Maar goed, aan het werk dus.
Gaat om iets na half acht de telefoon. Ineke. ‘Kun jij de kinderen naar school brengen, want ik voel me niet zo lekker.’ Tja, als het moet… Het moet dus. Om acht uur zitten Rik, Bart en Sam opgewonden in de auto. Dat papa ze naar school brengt is bijkans wereldnieuws! Het zal het verhaal van de dag voor hen worden, want dit kunnen ze zich niet heugen.
Bij het wegrijden van het erf wordt het nog mooier: Als ik de auto achteruit rijd, wil een daar door een of andere onverlaat neergesmeten step niet uit de weg gaan… Voortaan moet die dus getild worden, want een wiel met zo’n bochel erin draait echt niet meer.
Op weg naar Ellen en Jeroen. Gedreven door de macht der gewoonte wil ik bij de Groendalseweg echter linksaf slaan, richting het dorp. Ho! Terug! En tot verbijstering van de overige verkeersdeelnemers maakt de auto een draai van 180 graden en vervolgt zijn weg in tegenovergestelde richting. Ellen en Jeroen staan klaar, stappen in, zeggen hun moeder tot ziens en weg zijn we weer, óp naar Joran en Laura. Nu dus wel naar het dorp.
Hen opgehaald hebbende kunnen we de neus van de auto wenden in de richting van de Koningin Beatrixschool in Berkel en Rodenrijs. Ik krijg opeens een lumineus idee: ‘Jongens, want denken jullie ervan om in plaats van naar school naar een speeltuin te gaan? Of een dierentuin?’ Het blijft even stil, maar dan breekt er een oorverdovend gejuich los. Ja, natuurlijk! Dat mama daar nooit aan gedacht heeft! En op mijn vraag wie er naar de dierentuin wil, priemen er zeven vingers een gat in het dak van de auto. Voor de zekerheid vraag ik ook nog wie er naar school wil, je kunt niet weten immers, maar in de stilte die valt had ik een speld kunnen horen neerkomen op de mat van de auto, ware het niet dat Rik deze keer eens geen rommel in zijn zak heeft.
Oei, als ik nu maar geen problemen krijg… Want misschien ben ik wel de enige die dit als een grapje opvat. Ik besluit om er maar niet meer over te praten, als onze jongens iets voor ons moeten doen hebben ze immers ook last van hun korte termijn geheugen.
Op de Boterdorpseweg rijden we in een file van zo’n kilometer lang. Ik verwens mezelf al dat ik niet door Bergschenhoek ben gereden. Gelukkig kunnen we na enige tijd langzaam rijden rechtsaf richting de Berkelseweg en daarna via ‘het dijkje’ naar Berkel. Staat het bij het politiebureau wéér vast. De 180 graden draai blijkt nog steeds te werken, dus we besluiten gezamenlijk om een omweg te maken. Ik probeer de jongens nog wijs te maken dat ik ze in verband met de drukte dan maar naar een andere school breng. Laura, net 4 geworden en voor de derde dag naar school, zegt echter met een benepen stemmetje dat ze dat niet wil. Stel je voor, dat ze dan niet naar juffrouw van Leeuwen toe kan…. Wát een rare vader is dat!
De rest van de reis verloopt zonder noemenswaardige incidenten. Tot verdriet van de kinderen zijn we ruim op tijd. Weer een dag naar school.

Op weg naar huis, samen met Sam, bedenk ik me dat ze het niet meer over de dierentuin hebben gehad. En daar hoor ik opeens een stemmetje achter uit de auto: ‘We zouden toch naar de dierentuin gaan?’ ‘Daar zijn we net geweest’, zeg ik. ‘Waar dan?’, vraagt Sam. ‘De jongens zíjn nu toch in de dierentuin?’, zeg ik. Er klinkt slechts instemmend gegrinnik…..