Dinsdag 31 augustus 2010

Morgen is het weer zover. Dan hoop ik voor de 44ste keer mijn geboortedag te vieren. Vierenveertig. Wat een leeftijd... En dan te bedenken dat ik me ergens in de twintig voel. Niet lichamelijk hoor. Dat de jaren tellen merk ik elke zaalvoetbalwedstrijd. Pijntjes, (nog) eerder moe, stijve spieren de volgende morgen, dat soort dingen. Nee, geestelijk bedoel ik. In m'n hoofd. Daar ben ik een jaar of 28. Tenminste, dat houd ik mezelf steeds voor...

Denk nu alstublieft niet dat ik dit schrijf omdat ik morgen overstelpt wil worden met kaartjes en cadeautjes! Wel leuk natuurlijk maar daar gaat het me niet om. Nee, het ouder worden, dat intrigeert me. Dat je terugkijkt en tot de conclusie komt dat het cliché inderdaad waar is. Dat de tijd vliegt. Ik zie mijn kinderen opgroeien en ik weet me nog feilloos te herinneren hoe ik me voelde op hun leeftijd. Sam voor het eerst op de fiets naar school. Rik naar het voortgezet onderwijs. Marjan examen gedaan en nu met een survivalkamp mee. Dat soort dingen.

En het ligt gewoon al jaren achter me. Ik ben nu op de leeftijd waarop mijn oom was toen ik bij hem ging werken. Dat betekent dat mijn jongens me zien zoals ik hem toen zag. Als vrij oud dus... De leeftijd waarop je je gaat storen aan teveel herrie op de radio. 'Kan dat getjenk niet een beetje zachter?' Tjongejonge...

Voor Ineke is mijn verjaardag ook altijd weer een crime. Ik heb dit jaar maar gewoon gezegd dat ze geen cadeautje hoeft te kopen. Ik weet tóch niks. Ik heb alles al. Ook een cliché. Maar het is een feit, cadeautjes krijgen is leuk maar niet meer dan dat. Geef mij maar een gezellige maaltijd met elkaar. Daar doe je me een veel groter plezier mee.

En dan, het kost allemaal al genoeg op het moment... Tweemaal collegegeld deze week. De douche boven moet gerenoveerd worden vanwege lekschade. Sam was toe aan een nieuwe fiets, Ineke aan een nieuwe pc, Job is aan zijn autolessen begonnen, de verwarmingsketel krijgt kuren, het houdt maar niet op. Maar laat ik niet teveel gaan klagen. Straks dicht u me nog een midlifecrisis toe. En ik ben pas achtentwintig...