De tijd voor slippertjes, sandalen en open schoentjes is al weer bijna voorbij. ’s Morgens is het flink fris en ’s avonds koelt het weer erg snel af. Tja, het is niet voor niets herfst al mochten we de afgelopen twee dagen nog genieten van prachtig mooi zomerweer. Een kleine toegift na heel veel regen in de afgelopen weken. Afijn dit deed me besluiten op laarzenjacht te gaan. Maar wat zijn die dingen ontzettend prijzig.

Nu had ik vorig jaar twee paar voor een leuk prijsje op de kop kunnen tikken. Niet bij één of andere goedkope schoenenstunter. Nee, gewoon op het dorp. Maar helaas, aan het einde van de lange winter waren ze ook echt versleten. Dat wil zeggen, de zolen en hakken waren nog prima, maar de neuzen waren helemaal kaal. Toch nog maar bewaard, je kon tenslotte niet weten met die recessie… En je moet je laarzen ook niet weggooien voordat je nieuwe hebt. Dus zo ging ik vorige week eerst maar eens op de markt een kijkje nemen. En daar vond ik ze, laarzen in alle soorten, maten en vooral prijzen. Van heel goedkoop tot heel duur. Van echt rubber tot echt leer, zal ik maar zeggen.

En zo viel mijn oog direct op een paar zwarte stoere laarzen. Ik trok de rechterlaars aan en het zat nog lekker ook. En dat voor veertig euro! De koop was snel gesloten en bij ieder paar laarzen die de marktkoopman verkocht, hoorde ik hem zeggen: ‘Zo goed verkocht mevrouw, die laarzen die u daar hebt!’ Afijn ik liep met mijn laarzen richting auto en in de auto begonnen mijn twijfels al… Kent u dat? Had ik nu niet beter… wat meer geld kunnen neertellen en echte leren kunnen kopen? Maar ja, die zijn zeker twee keer zo duur! Maar goedkoop is, bleek vorig jaar, ook vaak duurkoop. En de rest van de familie kan toch ook niet op slippertjes blijven lopen? Maar waarom moeten die echte leren laarzen dan toch zo verrekte duur zijn? Thuisgekomen, parkeerde ik de laarzen op de slaapkamer. En elke keer als ik daar langs liep, stonden ze (leek wel) mij uit te lachen.

Na een paar dagen dacht ik 'ik zal ze toch nog eens passen'. Ik trok de rechterlaars aan en propte mijn broek erin, toch stond het niet zo gek, vond ik zelf. Maar tot mijn grote verbazing wilde mijn linkerlaars helemaal niet passen. Dat wil zeggen ik kwam er wel in, maar mijn broek paste er niet in en wat ik ook probeerde, ik kreeg de laars niet opgehesen. Is mijn linker kuit dan zoveel dikker? Ik kon me wel herinneren dat ik op de markt alleen de rechter had gepast. Ik gooide de laarzen uit en zette ze weer netjes naast de kast. Ik was er nu echt helemaal klaar mee. Die laarzen gingen terug! Mijn besluit stond vast! Maar waar was de bon? Zonder bon kom ik natuurlijk nergens. Gelukkig kwam ik de bon bij het soppen van de keuken tegen, met een paar knabbelende zilvervisjes in het zand-zeep-en-sodarekje.

Dus gisteren trok ik letterlijk de stoute schoenen aan en vertrok met mijn miskoop weer richting de markt. Al repeterend met mijn terugbreng-miskoopverhaaltje in mijn hoofd. Dit is niet mijn hobby! Gelukkig was het goed weer en werd ik lachend door de schoenenboer ontvangen. Ik deed mijn verhaal, vertelde dat ik spijt had van mijn koop en dat ik de linkerlaars helemaal niet paste. De meneer nam de laarzen ietwat argwanend van mij over… En toen trok er een grote grijns over zijn gezicht. En hij riep met luide stem -zoals het een echte marktkoopman betaamt- over de markt: ‘Dames en heren, de dame met twee verschillende maten is terecht!!!’ Ik dacht meteen bij mezelf: ‘Dat heb ik weer!’ Twee verschillende maten?

Wat bleek, ik had een maatje 40 en een maatje 39 en op ongelijke voet kun je niet leven. De man haalde een ander paar onder de toonbank vandaan, nog een maatje 40 en een maatje 39. En lachend vertelde de meneer dat hij er vanmorgen achter was gekomen, dat iemand met een verkeerd maatje naar huis was gegaan, maar dat diegene daar vanzelf wel achter zou komen. En dat was ik, tjonge wat een bofkont! Dat ik daar zelf niet opgekomen was… Met het schaamrood op de kaken vertelde ik dat ik toch van die rubberen robbies af wilde. Ik wilde echte, want goedkoop is duurkoop! Gelukkig mocht ik een ander paar uitzoeken, die nog meer dan twee keer zo duur waren. Ik paste natuurlijk de rechter- en de linkerlaars. En vol trots ben ik nu de eigenaar van een stel echte leren stoere zevenmijlslaarzen, waar ik nog hééééél véééél plezier aan hoop te beleven!