De dodelijkste 60. Kent u dit programma van de EO? Reuze spannend. Elke schooldag kijk ik naar dit oh zo spannende programma. In De dodelijkste 60 gaat Steve Backshall op zoek naar de 60 dodelijkste dieren ter wereld. En zo volg ik zijn tocht langs 6 continenten. Ontmoet er schorpioenen, slangen, nijlpaarden, spinnen en nog veel meer. Jaarlijks komen duizenden mensen om door dierlijke aanvallen. Bijtende slangen, trappende olifanten, stekende kwallen en aanvallen van haaien worden door vele mensen gevreesd. Maar wat zijn nu de meest dodelijke dieren ter wereld? Dat zoekt Steve voor ons uit en ik kijk daar bijna elke dag naar, heerlijk onderuitgezakt op de bank. Met een glaasje drinken en een koekje of een snoepje. En telkens weer is het verrassend wat Steve tegen gaat komen.

Maar ik zit natuurlijk veilig op de bank en hoef niet bang te zijn. Want in ons kleine kikkerlandje kom je nu eenmaal geen schoppende olifanten, bijtende haaien of sissende slangen tegen… Tenminste, dat dacht ik altijd. Maar wat ik nu ga vertellen bewijst het tegendeel! Vanmorgen na de koffie en de borrel gingen wij lekker naar buiten. Hup, korte broek en shirt aan, want het was lekker weer. Jammer dat we nu net gisteren de trampoline naar de (winterstalling) de schuur hadden verhuisd. Dus moesten we binnen springen. Samen met Klaas, Rik en Bart was ik in de schuur. Ik reed wat karren met plantjes aan de kant en toen ineens zag ik iets vreemds. Er stak een soort van dik koord uit de kar, onder de plantenbakjes. En ineens ging die lus bewegen en kronkelen. Ik deed een stapje dichterbij en dacht bij mezelf: 'Verrek joh, dat is een slang!!!'

Hij kwam met zijn kleine kopje tevoorschijn, zijn glimmende oogjes keken mij aan en zijn tongetje ging uit en in zijn bek. Niet te geloven, ik voelde me even helemaal Steve Backshall. Stond ik ineens oog in oog met een slang? Als hij maar niet tot de dodelijkste 60 behoorde, flitste het door mij heen. Ik riep direct de andere jongens die mij natuurlijk niet wilden geloven en reageerden met: 'Ja, een tuinslang natuurlijk, haha, grapje zeker?' Maar ik riep nog eens en toen kwamen ze eindelijk kijken. We renden naar binnen en haalden papa en mama op, die wilden er eerst ook niets van geloven. Job belde direct de dierenbescherming, zij vroegen of wij hem wilden vangen met de nadruk op voorzichtig, want je kon maar nooit weten. Zij sprongen in de dierenambulance en zouden hem direct op komen halen en vervolgens naar Blijdorp brengen.

Maar al kronkelend ging de slang lekker zijn eigen gangetje. We haalden de plantenbakjes van de kar en langs de muur gleed de slang heel soepel op de grond. Richting de fiets van papa en daar kronkelde hij zich tussen de spaken door, het was een mooi gezicht. Mijn broer Klaas Backshall had ondertussen een paar stevige handschoenen aangetrokken en zou het diertje wel even te pakken nemen. Hij had zeker wel een lengte van meer dan een halve meter. Reuze spannend, een paar keer nam Klaas een flinke sprong naar achteren, maar toen ineens had hij hem met één hand achter zijn kleine kopje en met de andere hand halverwege zijn lijf te pakken. Natuurlijk werd meneer de slang hier best een beetje boos om. Klaas dropte hem in een veilingemmer, maar daar was de slang het natuurlijk niet mee eens en heel snel en al kronkelend manoeuvreerde de slang zich al weer bijna uit de emmer, knap joh.

Maar broer Job Backshall wierp snel en heel behendig een heel fijn net om de emmer die we dicht konden trekken. Zo die zat vast. Na enige tijd kwam inderdaad de dierenambulance aanrijden. Twee dames stapten uit, geen idee wat hun namen waren. De Eva’s haalden een vat achter uit de auto en kwamen de schuur in lopen. Samen probeerden ze de slang uit het net te halen en in het vat te doen. Maar daar werden ze niet vrolijk van, al huiverend pakten ze het diertje beet, die ondertussen flink in het nou zat. Waardoor hij ons een lekker poepje liet ruiken. De Eva’s keken hun ogen uit en zeiden dat het, gezien de kleur en tekening van zijn jasje, misschien geen slang was maar een adder. Nóg spannender.

De drenkeling werd netjes opgeborgen in het vat met het opschrift: 'PAS OP, SLANG' en naar Diergaarde Blijdorp gebracht en zo liep alles gelukkig met een flinke sisser af. Zo zie je maar hoe spannend het toch in je eigen schuur, op je eigen werft, in dat kleine kikkerlandje kan zijn en dat je toch altijd op je hoede moet blijven. Of dit addertje tot de dodelijkste 60 behoort, tja, dat weet ik helaas niet. Maar spannend was het in elk geval wel!