Mag je boos zijn op God? Zomaar een vraag aan het eind van week 2 in het boekje Thuis in Gods huis van G. Gunnink. Het gaat over beleving. Over de vraag of je gevoel en ervaring sporen met je geloof. Je kunt wel geloven dat God een goede en liefdevolle God is, maar ervaar je dat ook zo? Of ken je juist regelmatig gevoelens van boosheid en mis je het gevoel dat God van je houdt?

Gunnink zoomt in zijn boekje regelmatig in op de verschillen die er wat dit betreft zijn ten opzichte van pakweg 25 jaar geleden. Er is in de Gereformeerde kerken vrijgemaakt meer aandacht gekomen voor gevoel en ervaring, niet in het minst door de invloed van de evangelische beweging. Neem alleen maar de opkomst van Opwekkingsliederen waar vaak gevoel en ervaring de boventoon voeren. Ook in preken is meer nadruk komen te liggen op wat de hedendaagse mens meemaakt en ervaart. En ik merk zelf ook dat een preek die oog heeft voor mijn belevingswereld bij mij op meer aandacht en enthousiasme kan rekenen dan een puur schriftuurlijk en dogmatisch betoog. Hoezo postmodern...?

Gevoel en ervaring dus. Geen vreemde begrippen trouwens. Onze predikant gebruikte afgelopen zondag als preektekst psalm 73. Welnu, als er één psalm is die over gevoelens gaat dan is het deze wel. De dichter Asaf klaagt zijn nood over de ellende die hij als kind van God moet meemaken en zet daar tegenover de voorspoed van mensen die zich van God noch gebod iets aantrekken en het desalniettemin voor de wind gaat. Over gevoelens gesproken.

Nu moet ik zeggen dat ik niet zo die ervaring heb dat het bij mensen die niet in God geloven altijd super gaat. Ik zie er om mij heen genoeg die het ook te stellen hebben met ellende en narigheid. Maar dat neemt niet weg dat er in je leven dingen gebeuren waar je het knap lastig mee kunt hebben. Een ziekte, een chronisch ongemak, alleen-zijn waar je niet voor hebt gekozen, verstoorde verhoudingen in huwelijk of gezin. En dan kan zomaar de vraag opkomen waarom God daar geen verandering in brengt.

Nu zijn christenen altijd wel heel goed in het bieden van perspectief. Er komt een tijd, zeggen ze dan, dat alles goed komt. Alleen, dat duurt nog zo lang... Misschien komt het pas goed aan het eind van je leven of bij de terugkomst van Jezus Christus. En probeer maar eens om zoveel geduld op te brengen. Dat valt niet altijd mee.

Dan is het natuurlijk ook niet gek als mensen opstandig worden. Gods leiding in je leven aanvaarden kan veel tijd vergen. De ene weduwe legt de dood van haar man in Gods handen en aanvaardt Zijn weg als de enige juiste, de ander komt in opstand en bestookt haar Vader in de hemel met vragen en frustraties. En wees maar bescheiden in je oordeel daarover. Misschien (of moet ik zeggen waarschijnlijk?) is Gods oordeel milder dan het jouwe. Maar ga er in ieder geval mee naar Hem toe! Ook dat is beleving. Met alles wat je bezig houdt naar God toe gaan.

Ik las net psalm 73 nog eens over. Asaf schrijft: Zolang ik verbitterd was, gekwetst van binnen, dom en dwaas, was ik bij u als een redeloos dier. Maar nu weet ik mij altijd bij u, u houdt mij aan de hand en leidt mij volgens uw plan. Ook hij heeft tijd nodig gehad om tot aanvaarding te komen. Niet zijn ervaring wees hem de weg uiteindelijk, maar Gods belofte van verlossing en eeuwig leven. Je zou er bijna een balk bij tekenen met de poppetjes belofte, geloof en ervaring...