Maandag 18 oktober 2010

'Ik ben vanochtend op de fiets naar de kerk gekomen!' Triomfantelijk kijkt ze me aan. Ik ga op m'n hurken zitten en zeg: 'Goed joh van je! Helemaal alleen of met papa en mama?' 'Ja', knikt ze, 'met papa en mama.' Mijn hurken protesteren dus ik ga weer staan en vraag: 'Maar was dat niet koud dan?' 'Nee, want ik had mijn winterjas aan!'

Ik kijk haar aan. Vijf jaar zal ze zijn. Nooit eerder stapte er zo spontaan een meisje op me af. Haar naam wil me nog niet direct te binnen schieten maar dat komt wel. 'En misschien ook nog handschoenen?' Ik probeer het gesprek te rekken. Zo'n kans krijg ik natuurlijk nooit meer. 'Nee, die liggen nog op zolder.' 'O', zeg ik begrijpend, 'die moet je moeder natuurlijk nog te voorschijn halen.'

Ze springt echter al van de hak op een tak en vervolgt met: 'Morgen ga ik een paar dagen logeren!' 'Leuk joh!' zeg ik. 'Waar ga je naar toe?' 'Naar opa en oma W.' 'Alleen? of gaat er nog een broer of zus met je mee?' 'Nee, ik ga alleen.' 'Nou, heel veel plezier dan hè, bij opa en oma!' Kennelijk vindt ze dat een goed moment om ons gesprek mee af te sluiten want ze draait zich om en rent naar de kapstokken om haar warme winterjas te halen. Haar fiets wacht.

Als we in de auto zitten vraagt Marjan wat ik allemaal te bespreken had met H. En waarom ik niet op ooghoogte met haar praatte. Ik doe het verhaal uitgebreid uit de doeken en mijn verwondering over de spontane actie van het meisje breidt zich uit over de rest van de inzittenden. Zo'n klein meisje dat daar uitgebreid gaat staan praten met hun ouwe vader... Onbegrijpelijk. Zouden zij nooit doen.

Ik opper dat het misschien komt omdat ze me even daarvoor de doopkaart heeft zien uitreiken. Kennelijk vond ze me zo'n vriendelijke uitstraling hebben dat ze dacht: met die meneer ga ik straks even een praatje maken! Hoongelach is mijn deel. Ik houd het er maar op dat ze gewoon jaloers zijn. Mijn dag kan niet meer stuk.