Vrijdag 22 oktober 2010

'Kom maar even op de stang zitten!' Sam kijkt me ongelovig aan. Op de stang? 'Nee, ik ga wel achterop' zegt hij. 'Nee joh,' houd ik aan, 'zo zat ik vroeger ook altijd bij opa. Dat gaat best, echt waar.' We gaan weg bij mijn jarige broer en Sam moet zo gaan trainen dus haast is geboden. Hij laat zich overtuigen en ik hijs hem voor me. In de amazonezit. Het is maar een klein stukje naar huis.

Als we het hobbelige straatje afrijden gaat het fout. Plotseling staat mijn voorwiel stil. Ik voel hoe de achterkant van de fiets omhoog komt en we dreigen beiden over het stuur heen te duiken. Een onderdeel van een seconde hangen we stil in de lucht en dan scharniert het frame naar rechts. Ik houd mijn hand voor Sam z'n hoofd terwijl we op de grond vallen. Dan rol ik met een volleybalduik door terwijl mijn beide klompen door het luchtruim vliegen, rakelings langs een geparkeerde auto. Dat loopt nog goed af, bedenk ik me.

Dan richt ik mijn aandacht weer op Sam. Die zit met een ongelovig gezicht naar zijn voet te staren. Ik volg zijn blik en zie dat zijn rechtervoet klem zit tussen de voorvork en de spaken van mijn fiets. Terwijl de pijnprikkels eindelijk hun werk gaan doen bevrijd ik zijn voet eerst van het wiel en dan van de voetbalschoen die er omheen zit. Met tranen in z'n ogen laat hij weten dat hij nu niet meer naar de training gaat. 'Echt niet!'

Ineke, die al een stukje verderop was, komt terug om te kijken waarom wij op de grond liggen. 'Nou, dat is nog goed afgelopen.' zegt ze. Dat dacht ik eerst ook maar nu ik mijn fiets aan een kleine inspectie onderwerp denk ik daar toch heel anders over... 'Goed afgelopen? Moet je mijn voorvork zien! Helemaal krom gebogen!' En inderdaad, als ik het rijwiel overeind zet kan ik m'n stuur niet eens meer recht draaien zo verbogen als het is. Nou, daar zijn we mooi klaar mee...

Begrijpelijkerwijs doelde zij natuurlijk op Sam z'n voet. Dat had inderdaad anders kunnen zijn. De beelden van Riks voet komen me weer voor ogen na een ongelukje een jaar of wat geleden. Daar was het vel toen aardig afgeschraapt. Sam had het geluk dat hij stevige schoenen en kousen met scheenbeschermers aan had.

Maar mijn fiets... Als ik tegen Ineke zeg dat ik ga proberen om de voorvork recht te buigen verklaart ze me voor gek. Veel te gevaarlijk vindt ze. En bovendien, zo'n oud en roestig stuk ijzer, daar mag best weleens een nieuwe voor komen. Ja hoor, de baas z'n centen benne zeker van koper...

Dus vanmorgen het voorwiel eruit gehaald, fiets op de werkbank met de voorvork in de bankschroef en maar buigen. En toen proberen. Om een lang verhaal kort te maken: Ik zal een nieuwe moeten kopen. Het is niet anders. En intussen loop ik al dagen te piekeren hoe het mogelijk is dat ik vroeger nooit met m'n voet tussen de spaken terecht ben gekomen. Onbegrijpelijk.