Maandag 1 november 2010

‘Weet u dat deze kerk precies op de oost-westas is gebouwd?’ Onze gezichten spreken boekdelen. Nee, er is niemand met een kompas. ‘U bent nu via de zijingang binnengekomen. De eigenlijke ingang ligt echter aan de westkant. De kant van het donker. Als je van die kant de kerk binnentreedt, dan ga je naar het licht in het oosten. Daar waar de opstanding vandaan komt.’

We zijn in de Grote of Onze-Lieve-Vrouwekerk in Dordrecht. Met 22 gemeenteleden. In het kader van Thuis in Gods huis. Twee gidsen nemen ons mee terug naar de tijd voor de Middeleeuwen toen de kerk werd gebouwd. En we kijken onze ogen uit.

In het Mariakoor zijn op het plafond prachtige schilderingen te zien. Op de muur is de legende van Sint Sura verbeeld, de vrouw die opdracht gaf tot de bouw van deze kerk. We bewonderen de schitterende glas-in-loodramen met Bijbelse verhalen en stadsgezichten. We verbazen ons over het houtsnijwerk van de kanunnikenbanken. Wat een monnikenwerk moet dat zijn geweest. En dan het gouden Avondmaalsgerei. Wie durfde dat te gebruiken?

Bij de maquette van de Dordtse Synode worden we ook een illusie armer. Het blijkt dat deze belangrijke vergadering in een ander gebouw is gehouden, de Kloveniersdoelen. Het bestaat nu zelfs niet meer.

Terwijl we over de graven van de rijke stinkerds schuifelen vertelt de gids dat de doden zo zijn neergelegd dat ze bij de opstanding het licht tegemoet kunnen. Behalve een pastoor. Die ligt precies andersom. Hij wil straks graag zien wie wel en wie niet met hem meegaan…

Zolang kunnen wij niet wachten. Na een voortreffelijke lunch, verzorgd door de commissie Geloofsgroei, keren we huiswaarts. Als we bij Het Baken aankomen wordt er verzucht: ‘Zouden ze hier over 500 jaar ook rondleidingen organiseren?’