Soms zit je in de kerk en dan denk je 'dit zouden meer mensen moeten horen'. Dan ben je zo geraakt door wat er gezegd wordt, dat gun je anderen ook. Ik had het gisteren, toen het in onze gemeente ging over hoe waarheid en liefde in de kerk gelijk op horen te gaan. Als twee communicerende vaten waarvan het peil gelijktijdig stijgt. (En in minder goede tijden daalt? )

Wat mij allereerst raakte was de uitwerking van wat liefde voor elkaar nu eigenlijk betekent. Je ziet om je heen weleens hoe mensen met elkaar omgaan. Soms bepaald niet liefdevol. Dan wordt de ander op een manier behandeld die je zelf niet graag zou wensen. Neem nu eens zoiets als overspel. Als een man die overspel pleegt zich nu eens indenkt hoe het zou zijn als hij zelf bedrogen werd... Dat moet toch wringen van binnen? Overigens, ook ikzelf hoor soms bij 'die mensen'...

Het jezelf voorhouden van een spiegel kan daarom heilzaam zijn. Het brengt je bij de vraag of wat jij doet of van plan bent te doen wel liefdevol is voor de ander. En je kunt wel ontzettend boos op iemand worden die een fout heeft gemaakt, maar wat als je zelf ook je fouten en gebreken hebt? Maakt dat je niet milder? Zorgt dat dan ook niet voor een andere bejegening van die ander?

Wat me ook raakte was dat liefde en waarheid geen tegenstellingen zijn maar bij elkaar horen. Zoals Petrus zelf ook schrijft in zijn eerste brief (ik zeg het maar in mijn eigen woorden): Nu je gelooft dat Jezus Christus werkelijk als Gods Zoon is gestorven voor jouw zonden, nu kun je dus ook onvoorwaardelijk van je broers en zussen in de kerk houden. Het een, liefde, als gevolg van het ander, de waarheid. Communicerende vaten dus.

Dat lijkt op een automatisme. Als je in de kerk maar gelooft dat Jezus Christus werkelijk Verlosser is van je zonden dan zit het met de liefde wel snor... En als die boodschap 's zondags maar van de kansel blijft klinken dan bloeit de gemeente vanzelf op. Toch is de praktijk regelmatig anders. Hebben gemeenteleden wél ruzie. Loopt het wél stroef in huwelijken. Ontstaan er met regelmaat ruzies in gezinnen.

Of zou dat dan toch komen doordat we de verkondiging van Gods woord wel hóren maar er niet naar luisteren?