Zaterdag 20 november 2010

We zitten in de auto. Mijn dochter en ik. Het is vrijdagavond en ze gaat naar haar vriend. Met de trein. Normaal gesproken pakt ze dan de fiets naar station Zoetermeer-oost. Maar nu even niet. Omdat er in Utrecht brand is geweest in een verkeersleidingpost rijden er geen treinen die kant op. Voor haar komt dat goed uit. Want op station Zoetermeer-oost wil ze liever niet meer komen.

Voor sommige dingen wil je je kinderen graag behoeden. Elke morgen klinkt hier in huis het gebed om bewaring voor onderweg. Dat er geen ongelukken gebeuren. En tot op heden hebben we daar steeds verhoring van gemerkt. Behoudens wat schrammen en schaafwonden zijn ze elke dag weer veilig teruggekeerd. Gelukkig.

Maar donderdag liep het voor Marjan anders. Samen met twee mede PABO-studenten was ze getuige van een ongeval bij het station. Een man sprong voor de trein. Ze zag het zelf niet gebeuren maar wel de reacties van anderen. En die stonden de hele dag op haar netvlies gebrand. Verschrikkelijk, zoiets.

Die middag besloten ze om via Rotterdam terug te keren. Liever even geen confrontatie met de plek des onheils. Liefst ook nooit meer naar die plaats toe. Heel begrijpelijk. Uit wijsheid zeg je dan als ouders dat het misschien goed is om dat juist wél te doen. Je moet niet vluchten voor moeilijke dingen maar ze juist proberen te verwerken. Maar natuurlijk heb je begrip dat dit niet 1-2-3 gaat.

En zo breng ik haar dus weg naar Randstadrailstation Meijersplein. Ik merk dat ze het moeilijk vind, weer op een station staan. Dus parkeren we de auto en lopen samen naar het perron. Helaas, ik kan niet door het poortje. Ze checkt alleen in. Ik geef haar een kus en wens haar fijne dagen. En sterkte.

Als ik terugga naar de auto zie ik haar het perron op lopen. We zwaaien naar elkaar. Daar staat ze. Alleen. Ja, ook dit is loslaten. En dat valt niet mee.