Vrijdag 3 maart 2006

Het is te verwachten. Nadat ik Ineke deze week een negatief reisadvies had gegeven (ze zou woensdag naar Utrecht voor de verjaardag van schoonzus Arianne maar ja, de sneeuw) is het vanmorgen al snel duidelijk: Schat, breng jij de kinderen even naar school, want ik zie het echt niet zitten. Om acht uur dus de motoren gestart, de seatbelts gefastened en glijden maar! Behalve de vaste meerijders moeten ook de grotere lummels Klaas, Bob, Elisabeth en Jacco mee, een volle auto derhalve. Job en Marjan hebben minder geluk, zij pakken vanmorgen de witte fiets.

Eerst koers gezet richting de Lelieweg. Even op de claxon gedrukt om Jacco en Lisa te waarschuwen. Intussen een stukje door gereden om de auto te keren op het erf van de kwekerij. Maar ja, alles wit en dus ook het bloemenperkje... Het rondje wordt een half rondje, omdat we opeens niet meer verder kunnen. Gelukkig vat Simon het sportief op en met vereende krachten worden we weer vlot geduwd. 'Ha', zegt Jacco, 'ik hoop dat we nog meer mee gaan maken!'

Vervolgens Ellen opgehaald en op weg naar Niels. Over het kruispunt bij Dragon Inn de Heulslootweg op en vrij baan voor de boeg. Aan de andere kant van de weg niet. In de tegenovergestelde richting staat namelijk een rij van wel 600 meter auto's te wachten voor het verkeerslicht. Met een gangetje van 40-45 km rijden we er langs. Een beetje mistig, dus oppassen geblazen. En dan, opeens, staat er een auto dwars op de weg, zo'n 30 meter voor ons! Hij vond het te lang gaan duren en besloot rechtsomkeert te maken. In een flits bedenk ik me dat uitwijken naar links niet gaat in verband met de rij auto's daar, de rem doet het wel maar we glijden met dezelfde vaart vrolijk verder en rechts is de stoeprand met na anderhalve meter een diepe greppel. De combinatie van rem en met een band de stoeprand op blijkt niet effectief genoeg: Met een klap raken we met de linkervoorkant de rechterkant van de auto... Dat is even schrikken, al reden we gelukkig niet al te hard. We rijden achter de andere auto aan naar een rustig plekje en stappen uit. Gelaten nemen we de schade op. Bij zijn auto lijkt het rechtervoorwiel enigszins ontzet en er zit een deuk in portier en spatscherm. Onze bus heeft het minst te lijden, slechts twee krassen op de nog nieuwe bumper. We besluiten het invullen van de schadeformulieren maar even uit te stellen tot de middag, dan zal ik bij hem langs gaan.
Terug in de auto vraag ik aan Jacco of hij zijn zin heeft. Welnu, van de jongens mag er nog wel iets gebeuren. Intussen tikt de klok vrolijk verder en we blijken uiteindelijk 5 minuten te laat op school te arriveren.

Als ik daar weer weg wil rijden word ik aangehouden door een bekende. Een medewerkster van bloedbank Sanquin in Gouda fietst toevallig voorbij en wil me iets vragen. Ze heeft aan de andere kant van de fietstunnel net een vrouw op de been geholpen en naar de dokter gebracht. Ze was nu op weg om haar auto te halen zodat ze de gevallen vrouw thuis kon brengen. Maar ja, die auto stond nog onder de sneeuw, met andere woorden, 'kan jij haar misschien even thuis brengen?' En omdat het verhaal van de barmhartige Samaritaan niet voor niets in de bijbel staat, ga ik met haar mee. Bij de huisarts aangekomen blijkt het te gaan om een vrouw van tussen de dertig en de veertig. Op haar heup terecht gekomen en ontzettend veel pijn. Voetje voor voetje schuifelt ze naar de auto, de pijn verbijtend. Volgens de dokter heeft ze niets gebroken, maar waarschijnlijk verschijnt er de komende dagen een kleurenpalet op haar heup waar Picasso jaloers op zou zijn.

En dan komt het moeilijkste: Om deze wijk uit te komen moet er een helling genomen worden naar de Klapwijkseweg. En we hebben het al snel gezien, kleine auto's redden het net, grotere exemplaren komen tot halverwege en moeten dan weer achteruit omdat vooruit niet meer gaat door de gladheid... Gelukkig krijgt een van mijn passagieres een goed idee. Even verderop is nog een oprit naar de Klapwijkseweg, alleen iets minder stijl. En gelukkig, we redden het. De gewonde vrouw naast me vertelt dat ze vanmiddag met man en kind zou afreizen naar De Vossemeren, een vakantiepark van Center Parcs. Het lijkt erop dat ze het moet gaan afzeggen, want ze kan voorlopig niet op en neer. Erg sneu.

Als ik daarna met mijn plasmafaresezuster weer in de auto stap blijken er geen nieuwe meldingen van ongelukken te zijn binnen gekomen. Ik kan haar op de Herenstraat weer afzetten en de weg naar huis in slaan. Om kwart voor tien draai ik het erf weer op. Even de kinderen naar school brengen...