Donderdag 2 december 2010

Het is ook niet te geloven... Wat ik nu vanmiddag weer meemaak: Het was tijd voor de vierwekelijkse plasma-donatie bij Sanquin in Gouda. Ik er naar toe, door de sneeuw. Kom ik daar aan, zie ik Sinterklaas van z'n paard stappen. Met een pakje in zijn handen. Vraagt-ie: 'Zeg Kees (hoe weet hij mijn naam???) zou jij dit even mee naar binnen willen nemen. Het is voor de zusters van de bloedbank.' Nou ja... Blijkt er ook nog een gedicht bij te zitten. Dat ging zo:

Beste Sanquin-medewerkers,

Ergens in de Goudse dreven,
in een groot en muisgrijs pand,
werken plichtsgetrouwe zusters
efficiënt maar ook charmant.

Voor een karig hongerloontje
staan zij elke dag weer klaar
om de vele bloeddonoren
goed te helpen met elkaar.

Van mijn Pieten mocht ik horen,
en niet eens maar keer op keer,
dat het jullie bij het prikken
juist ook gaat om goede sfeer.

Soms een geintje, beetje plagen,
altijd wat gehakketak
en zo af en toe ook nemen
ze de dokter op de hak

Ja, ik zou toch haast verlangen
naar een uurtje in zo’n stoel.
Zusters die je daar verwennen,
heerlijk lijkt me dat gevoel.

Van die warme, zachte handen
die je prikken, liefdevol,
gaat het bloed vast sneller stromen
’t brengt ook haast het hoofd op hol.

Maar helaas, de jaren tellen,
Sint is ook de jongste niet
dus doneren gaat niet lukken.
Was ik maar een Zwarte Piet…

Alhoewel, met al die vragen
die Sanquin dan aan je stelt.
Nee, dat moet je ook maar willen…
Zó intiem, is mij verteld.

Daarom laat ik maar iets brengen
vergezeld van een gedicht.
Kunnen jullie lekker snoepen,
let maar niet op je gewicht.

’t Is dan geen plasmafarese,
maar ik noem het onder ons
toch een soort van aderlaten.
Niet van bloed, maar van bonbons.

Een warme groet van Sint Nicolaas.