Soms sta je echt verbaasd. Wat zijn mensen af en toe verschrikkelijke wezens. En dan stam je inderdaad liever van een aap af dan van een mens. Wanneer ik dit vooral ervaar? Als mensen zwaar op de proef worden gesteld wat betreft geduld. Voor wachten is geen tijd! Onze generatie ervaart wachten als tijdverspilling. Ga maar eens in de rij staan voor de kassa, het ongeduld straalt van de wachtenden af. Kijk maar in het verkeer, een paar seconden wachten voor een stoplicht is voor sommigen al te veel gevraagd.

Het niet meer kunnen wachten is niet alleen het gevolg van onze jachtige tijd, het heeft ook alles te maken met innerlijke beschaving. Door het winterse weer was het dinsdagmorgen overal druk op de wegen in Nederland. Zo stond ik dus ook samen met mijn zus al enige tijd in de file om de snelweg op te gaan. Daarvoor moesten we eerst over een rotonde, die vervolgens ook helemaal verstopt raakte en zijn functie (doorstroming zo vlot mogelijk te laten verlopen) totaal verloor.

Afijn, wij hadden gezellig de radio aan, hebben altijd wel wat te kletsen, zaten lekker warm en hadden bovendien een leuk uitstapje voor de boeg. Dus ons deerde die file niet. Maar er waren mensen die er anders over dachten. Op de rotonde werd druk getoeterd. Mensen die niet de snelweg op moesten maar een andere richting probeerden ons aan de binnenkant van de rotonde in te halen. Zij maakten er gewoon een tweebaansrotonde van met alle gevolgen van dien. Vervolgens konden wij de bocht maken om de snelweg op te gaan. Langzaam, heel langzaam bewogen de auto’s zich voort. Maar op deze oprit moesten ook auto’s van een andere richting invoegen. Dus grote chaos!

Dan moet er dus geritst worden. Maar veel bestuurders hadden blijkbaar ineens nog nooit van ritsen gehoord. En dat veroorzaakte al snel verbeten gezichten en middelvingers die als vanzelf de lucht in schoten… En zo gebeurde het dat een personenauto tot helemaal het einde van de invoegstrook reed en daar zichzelf met de auto tussen de file wilde wringen. Hij probeerde voor een vrachtauto in te voegen. Maar de vrachtwagenchauffeur dacht hier heel anders over. Ging behoorlijk bumperkleven bij de auto voor hem. Maar de invoegende, heetgebakerde persoon in de personenauto liet zich niet kennen en gooide zijn stuur om. De vrachtwagen moest vol in de remmen, de cabine schudde heen en weer. Maar de personenauto had het voor elkaar.

Mijn zus en ik sloegen het schouwspel gade en spraken onze verbazing uit. Wat een ongeduld! Wat een agressie! Wat nu ritsen? Het leek wel klittenband. Vervolgens stonden we weer stil en de auto was er duidelijk niets mee opgeschoten. Maar de brede vrachtwagenchauffeur, gekleed in oranje fluorescerende veiligheidsjasje, raakte bijna oververhit en sprong uit de vrachtwagen. Liep met grote stappen naar de auto voor hem, gooide het portier open en trok de man aan zijn kraag achter het stuur vandaan. Mijn zus en ik keken elkaar aan, wat kregen we nu? Wat een opgewonden standjes! Als een stelletje stieren stonden ze tegenover elkaar, vol spanning wachtten wij af. Er werd duidelijk tegen elkaar gescholden en geschreeuwd. En vervolgens begonnen ze met de borstkassen tegen elkaar aan te beuken.

'Niet te geloven!' riep ik uit. Ik legde mijn hand op de handgreep van mijn portier en maakte aanstalten om uit mijn auto te springen. Ik riep naar mijn zus: ‘Zijn ze nou helemaal gek geworden’. Maar mijn zus dacht hier heel anders over en commandeerde: ‘Blijf zitten!’ We keken het opstootje nog even aan. Maar de auto’s konden inmiddels weer een stukje rijden. Het verkeer ging via de vluchtstrook de vrachtwagen en de personenauto inhalen. Gelukkig kwamen de vechtende stieren weer tot zichzelf en kregen ze eindelijk in de gaten dat ze ook nog eens een opstopping veroorzaakten. Oh, wat had ik graag even mijn raam laten zakken toen we er langs reden. Om die twee kinderachtige mannen eens even flink de les te lezen. Zouden ze wel weten hoe slecht ongeduld voor je hart en bloedvaten is?

Maar nee, mijn zus waarschuwde me, alsof ze me door had. ‘Niet mee bemoeien, houd je raam dicht!’  En wat waren ze er uiteindelijk mee opgeschoten? Begrijpt u nu dat ik me soms schaam om mens te zijn? Misschien komt het door onze maatschappij? Egocentrische, zelfzuchtige mensen kunnen niet wachten! Zij hebben immers geen oog voor de noden van anderen. Alles en iedereen moet voor hen opzij, zij hebben haast, zij moeten op tijd zijn, zij hebben aandacht nodig, zij moeten dit of dat product hebben, kortom, ze zijn geheel met zichzelf bezig. Ten diepste lijden ze aan het alleen-op-de-wereld-syndroom, waardoor de noden en behoeften van anderen geen enkele rol spelen in hun denken. In één woord: TRIEST!