Een kaartje sturen met de kerst! Het is zo gewoon. Al zo lang ik me kan heugen sturen mensen met de kerst en oud en nieuw elkaar een kaartje met een lieve groet of wens. Soms zelfs aan die mensen die je het hele jaar niet gezien hebt. Eigenlijk is Kees hier in huis degene die deze zware taak ieder jaar weer op zich neemt en daar ben ik stiekem wel heel erg blij mee. Al zorg ik wel voor het papier, de enveloppen en niet te vergeten de postzegels.

Maar tijdens onze kerstkaarten schrijfsessie komen al mijn penvriendinnen van zomervakanties uit de jaren zeventig, vage kennissen, goede kennissen, oude buren, vrienden, familie… de hele mikmak weer voorbij. ‘Zullen we die en die nog sturen? Ik weet niet eens meer hoe ze eruit zien! Laat maar hoor, vorig jaar ook geen kaart van hen gehad.’ In sommige gevallen is de kerstkaart het enige contactmoment. En elk jaar moet ons hele adressenbestand weer nagekeken worden en gaan we er met de ragebol doorheen. Op zich is dat geen verkeerd idee. Verhuizingen die we wel qua nieuw adres wílden noteren, maar wat we uiteindelijk toch niet blijken te hebben gedaan. Nichten en neven die trouwden waar we het nieuwe adres niet van opschreven… En dan komen de ‘maybe’s’ aan de orde.

Ach waar doen we het eigenlijk allemaal voor. De TNT en natuurlijk ook de kerstkaartenindustrie verdienen er bakken met geld mee. Want zeg nu zelf, wat betaal je tegenwoordig voor een beetje mooie kerstkaart? Over mooi valt natuurlijk ook nog te twisten, kerstmannen met grote baarden, lieve koolmeesjes, kerstbellen, idyllische sneeuwlandschapjes, bijbelse tekeningen: de Wijze uit het Oosten en het kindje in de kribbe, met een uitgeputte Jozef en Maria in een arme stal. Kaarten te kust en te keur. Daar hoeft het niet aan te liggen. Maar dan is het nog maar de vraag of de kerstpost op tijd bezorgd wordt, met die stakende postbodes.

Voor sommigen is het allicht een soort van statussymbool om te etaleren hoeveel ‘vrienden’ je hebt. Een soort van Hyves-idee misschien? Waarvoor met liefde een paar vierkante muur of raam wordt ingeruimd. Natuurlijk is het een gelegenheid om de mensen waar je echt om geeft een fijne kerst en/of gelukkig 2011 te wensen. Maar er zijn ook veel vrienden, kennissen en familie die er beslist geen commercieel gedoetje van willen maken! Zij proberen echt iets persoonlijks van een kerstgroet te maken. Steken uren werk in het knippen en plakken, prachtige kunstwerkjes komen uit hun creatieve handen. En daarop worden vaak ook nog rake, intieme en prachtige kerstboodschappen geschreven. Iemand waarbij je denkt, die heeft echt aan mij gedacht! Ik ben niet geduldig met schaar en papier, kan er best wel wat van hoor, daar gaat het niet om. Maar gelukkig is Kees creatief met taal en ontwerpt hij op die manier ieder jaar voor ons gezin, geen kerstkaart, maar zelfs een hele persoonlijke kerstbrief.

Het zijn terugblikken op het afgelopen jaar, natuurlijk omlijst met limericks en een kerstgroet. Zo geeft iedereen zijn eigen, of niet eigen persoonlijke tint aan zijn/haar kerstgroet. En er zijn nog steeds mensen die uitzien naar een kaart, daar ben ik van overtuigd. De post die hun eenzaamheid verlicht in deze donkere dagen voor kerst. En oja... nu komen er ook weer digitale kerstgroeten binnen.... vaak hele mooie met muziek.. maar toch blijf ik het onpersoonlijk vinden. Geef mij maar de kaart die met de hand geschreven is waaruit blijkt dat iemand echt aan je denkt als persoon en niet als een van de vele die toegevoegd is aan de vriendenverzameling. Dus wie schrijft die blijft! Doet u er ook aan mee...? Sterkte met de kerstkaarten schrijfsessie!