Maandag 27 september 2010

'Pap, als u ze roert dan houd ik ze tegen!' Ik leg mijn handen over de omgekeerde dominostenen en schuif ze door elkaar. Bart duwt de stenen die uit de kring dreigen te gaan terug zodat het spel weer netjes geschud komt te liggen. Vervolgens pakken we er allebei acht en draaien die zo om dat de ander ze niet kan zien. 'Dubbel zes mag uit' zeg ik. Die hebben we allebei niet en dus komt dubbel vijf aan bod. Bart legt op.

Eigenlijk ben ik maar een waardeloze vader. Wat spelletjes aan gaat bedoel ik . Vaak als de jongens vragen of we een spelletje gaan doen trek ik mijn bedenkelijkste gezicht. Probeer ik eraan te ontkomen door te zeggen dat ze het zonder mij toch ook wel kunnen? Of ik zit net middenin een spannend boek. Smoezen natuurlijk. Want wat is er belangrijker dan een spelletje doen met je kinderen?

Op tweede kerstdag gaat het anders. Aan tafel kondigt Job al aan dat we gaan Kolonisten. Maar Ineke heeft andere plannen. Er zal gewandeld worden in de recreatie. De kiloJoules moeten eraf. En een besneeuwd boslandschap lijkt daarvoor de aangewezen fitnessruimte. Uiteindelijk krijgt ze vier aanhangers mee. De overblijvenden moeten het thuis dan maar uitzoeken. Het loopt anders.

Want Job besluit opeens weer naar zijn geliefde skiberg te gaan om sleetje te glijden met zijn vrienden. En Klaas is na het eten door zijn militaire vrienden van Call of Duty onder de wapenen geroepen. En zo zitten Bart en ik getweeën op de bank, stil en gelaten naar het knapperend haardvuur te kijken. Geen spelletje Catan...

'Is ons dominospel nog compleet?' vraag ik hem. 'Niet helemaal, maar ik kijk wel even in de kast' zegt hij met een blik in zijn ogen van 'hé, m'n vader wil een spelletje doen!' Een paar minuten later zitten we geconcentreerd naar onze stenen te kijken. Bijna een uur lang maken we elkaar het leven zuur. Dat dubbel zes mist is niet erg. Ik heb het zelfs een soort van naar mijn zin. Jammer dat ik me dat de volgende keer niet meer kan herinneren...