Vrijdag 21 januari 2011

Het dreigt weer laat te gaan worden. Zoals wel vaker gebeurt. De koffie en de koek is haast vergeten. Om me heen kijkend zie ik sommige oren al slap gaan hangen. Als er weer een agendapunt is afgehandeld sta ik zachtjes op en verdwijn zwijgend naar de keuken. Eens even kijken of er nog wat fris in de koelkast staat.

Ik kan me nog herinneren dat er flesjes met fris klaarstonden als de kerkenraadsvergadering begon. Dat is al een tijd terug, ik denk in ons oude kerkgebouw. Tja, vroeger was niet alles, maar wel een aantal dingen beter... Alhoewel, ik herinner me ook dat de vergaderingen toen nóg langer duurden.

Een blik in de koelkast leert dat er diverse soorten fris voorradig zijn. Een veredeld soort limonade van peer en zwarte bessen, sinaasappelsap en ijsthee. Jammer genoeg perziksmaak. Ik ben meer van de citroenen. Uit een kastje haal ik genoeg glazen en zet ze op een dienblad. Meteen maar volschenken? Ja. De dubbeldrank blijkt een aangebroken pak te zijn. Maar het ziet er nog goed uit. Drie glazen vul ik ermee.

Zo stil als ik weg ging, zo luidruchtig kom ik binnen met rinkelende glazen. Ze vinden gretig aftrek. Uiteindelijk blijft er nog een glas ijsthee over voor mezelf. De kelen worden gesmeerd, de vergadering gaat verder.

Een kwartiertje later zie ik notulist Leo gebiologeerd naar het halfvolle glas in zijn hand kijken. Hij draait het rode spul, dubbeldrank, in het rond en als het weer tot stilstand komt zie ik het ook. Er drijft een wat vastere substantie in... Ik kijk hem aan en zie dat hij het ook ziet. Hij mompelt: 'De rest laat ik maar staan...'

Ik kijk de tafel rond om te zien waar de andere twee glazen zijn beland, maar nergens ontdek ik rood vocht. Hm, denk ik, die hebben zeker niks gemerkt. Zondag toch eens informeren of er nog mensen ziek zijn geworden...