Donderdag 9 maart 2006

'Meneer, gaat u maar lekker even naar binnen, neem een bakkie koffie en als we klaar zijn dan komen we u wel weer halen.' De carkit-monteur bij het Business Centre van KPN laat er geen twijfel over bestaan: alles is onder controle en hij heeft liever geen pottekijkers als hij aan het werk is.

Zo gezegd, zo gedaan, via een tweetal gangen naar de winkel aan de voorzijde en een rustig plekje opgezocht aan een tafeltje met daarop een grote bak met snoepjes. Uit voorzorg heb ik mijn eigen krantje meegenomen. Bovendien ontdek ik naast de koffie een cup-a-soupautomaat dus mij kan het eerste uur niets gebeuren. Denk ik. Het feit dat er achter mij een levensgroot bord staat met daarop de slogan 'Verkopen is ons vak' laat geen telefoonbelletje rinkelen...

Terwijl ik van mijn tomatensoepje geniet, valt mijn oog op een ongedurige, volumineuze jongedame die met spiedende blik de winkel afzoekt. Al snel is me duidelijk dat ik de uitverkorene niet ben, maar daardoor wordt mijn nieuwsgierigheid nog meer geprikkeld. Na een kwartiertje verschijnt er een man van rond de dertig. Hij meldt zich bij de balie en een van de medewerkers spoedt zich naar achter om vervolgens met vrouwe Volumia terug te komen. Zij begroet de man die zich uitput in verontschuldigingen omdat hij te laat is voor zijn sollicitatiegesprek. 'Geeft niet', zegt ze, 'neem maar rustig een kopje koffie en ga even aan een tafeltje zitten, ik kom zo bij u.' Ahmed vindt dat ook wel een goed idee, zet zijn bekertje bij de automaat en tapt hem vol. Is waarschijnlijk nog wel een beetje van zijn à propos, want hij laat pardoes zijn koffie uit zijn handen vallen... Over broek en schoenen, vloer vies, wát een ellende. Intussen graaf ik me nóg dieper in mijn loopgraaf die ND heet in. Niks christelijk betrokken, gewoon benieuwd hoe dit verder gaat. Bovendien, als zoiets mij overkomt, dan hoop ik ook altijd dat niemand het heeft gezien.

Daar is vrouwe Volumia weer. 'O meneer, is uw koffie gevallen? Geeft niet hoor, pak maar even een doekje daar, dan schenk ik wel een nieuw bakkie voor u in.' Kijk, daar heb je tenminste iets aan. Ze komen beiden aan mijn tafeltje zitten. 'Meneer komt dus op sollicitatie. Hebt u ervaring met de verkoop van artikelen?' Ja hoor, dat heeft hij. 'O, dus u kunt een korte pitch houden?' Geen probleem. 'Dat is mooi, want dan breng ik u naar een kamertje waar twee collega's van mij zitten te wachten, dan gaan we eerst even een rollenspelletje doen. U doet net of u aanbelt en dan kunt u met uw pitch beginnen. En als het goed gaat dan kunnen we verder gaan met een psychologische test.'
Mijn oren klapperen. Ik voel me als Guus Uutenwaard die naar Rotterdam ging omdat er een nieuwe trekker most kommen. Zo niet Ahmed. Broek en das recht en daar gaat hij. Op naar een nieuwe uitdaging. Zijn koffie blijft staan.

Inmiddels zijn er twee oudere heren binnengekomen. Onmiskenbaar Rotterdammers. De een ziet er uit als een oppasopa, de ander is een kruising tussen Kojak en Piet Bambergen. Problemen met een GSM-etje, en ook zij moeten wachten. Soep, dat lijkt ze wel wat. 'Maar geen kippesoep', zegt Kojak, 'want die vertrouw ik niet met die vogelgriep.' Tomatensoep dus. 'Hoe werkt dat ding?' hoor ik hem vragen aan opa. Samen op de knieën, hoe toepasselijk op Biddag, komen ze er achter. Beker op de juiste plaats, knopje indrukken en hoppa. 'Er komen hele tomaten uit joh,' grapt Kojak. Vol bewondering kijken ze naar het bekertje. 'Maar waar blijft dat water nu?' Ze snappen er niks van. Ik wel, maar ik houd mijn mond. Na een halve minuut krijgen ze het briefje in de gaten waar op staat dat heet water uit de koffieautomaat gehaald dient te worden. Heerlijk!

Terwijl ik verder blader in mijn krant verschijnt er een gehaaste, broodmagere man van rond de veertig aan mijn tafel. Begint meteen een heel verhaal af te steken over dat hij het niet kon vinden, sorry sorry sorry dat hij twee minuten te laat is en ..... Er gaat een lampje bij me branden en ik zeg dat ik helemaal niets te maken heb met KPN-aangelegenheden. Dat hij zich misschien beter bij de balie kan melden. Daar vertellen ze hem dat hij maar even een kopje koffie enz. en ja hoor, hij komt gezellig bij me zitten. 'U komt natuurlijk ook voor die sollicitatie', probeert hij het gesprek voort te zetten. Ik ontken echter en vertel dat ik op de inbouw van een carkit zit te wachten. 'O, nou ik kom voor een sollicitatie want KPN heeft mensen nodig om huis aan huis telefoons te verkopen.' Er begint me iets te dagen. 'Eigenlijk een heel vreemde manier voor KPN om op die manier spullen aan de man te brengen?' Ik ben het helemaal met hem eens.

Intussen heeft hij ijverig een schrijfblok te voorschijn gehaald. Ha, daar is vrouwe Volumia weer. Ze verwachtte meneer al. Of hij zijn CV bij zich heeft. 'Ja, die heb ik maar hij is nog niet helemaal af. Ik ben pas bij 1995.' Met haar allerliefste lach verzekert ze hem dat hij nog wel even tijd heeft om verder te schrijven. En als hij een kopje koffie wil, dan....

Nog geen vijf minuten later. Een jongedame betreedt het pand met in haar kielzog een nog jongere man. Rechtstreeks op onze tafel af. 'Ik ben Natasja van Vedior Uitzendburo en ik heb gisteren al even contact gehad met Ingrid over deze meneer. Zij zei dat het prima was als we om half een langs zouden komen voor die sollicitatie, dus vandaar.' De CV-meneer kijkt haar niet-begrijpend aan en zegt: 'Ja, goed, ehh, ik moest hier gaan zitten dus ehh... U mag alvast wel even een kopje koffie pakken daar bij die automaat.' Ik kan mijn lachen haast niet meer bedwingen en zeg tegen Natasja dat er een spraakverwarring gaande is. 'Deze meneer hier komt ook voor een sollicitatie, dus volgens mij kunt u beter even naar de balie lopen.' Met een hoofd als een boei draait ze zich om en volgt mijn raad op. 'Ja, ik dacht al,' zegt meneer CV, 'ik snapte er helemaal niets van.'

In de verte ontwaar ik mijn monteur. Tijd om afscheid te nemen van de verkoper in spè. Volgende keer toch maar beter opletten aan welke tafel ik ga zitten. Onwillekeurig zoek ik bij het weglopen naar verborgen camera's.
O ja, als er binnenkort bij u wordt aangebeld door een onrustige meneer, vraag dan even of hij zijn CV al af heeft...