Woensdag 16 maart 2011

Ik word wakker van de wekkerradio. Het is 6 uur. Een blauw schijnsel verlicht de slaapkamer. Blauw? O wacht, dat zijn de digitale cijfers van de nieuwe wekker. Die zijn zo fel, het is een wonder dat we gisteravond in slaap zijn gevallen... Maar klaarblijkelijk wen je daaraan.

Ik strompel uit bed. Naar de badkamer. Licht aan. Even kijken, waar zijn die medicijnen? In het laatje natuurlijk. Ik pel eenmaal Strumazol en eenmaal Propranolol uit de doordrukstrips. In m'n mond, beker voor het water... Waar is die nu weer gebleven? Nou, dan maar zo uit de kraan. Hoofd achterover en slikken. En nu het potje met Thyrax. Drie pilletjes. Zelfde procedure.

Na een minuutje gaat het licht weer uit. Omgekeerde volgorde, stap in bed, blik op de hemelsblauwe cijfers. 06:04. Nog 26 minuten slapen. Ik voel me wegzinken. Toch handig, denk ik nog, zo'n wekker waarop je twee wekstanden kan instellen.

Ja, zo'n anderhalve week verder kan ik zeggen dat het redelijk goed met me gaat. Mijn hartslag is (even tellen) nog steeds wel 80 in rust maar het trillen is een stuk minder dan voorheen. Ik kan nu weer gewoon stilstaan zonder knikkende knieën. De Propranolol doet kennelijk zijn werk.

Of dat ook voor de rest geldt weet ik niet maar daar vertrouw ik maar op. De schildklier zal hoe dan ook langzamer gaan werken en het is de bedoeling dat de Thyrax-pilletjes het werk van dit orgaan gaan overnemen. Maar dat zal nog wel wat tijd vergen. Ik voel me in ieder geval beter dan twee weken geleden. Tel uw zegeningen.

Wat van mij nog wel wat mag verbeteren zijn de hartkloppingen. Vooral 's avonds in bed is het soms bar. Het is dat ik weet hoe het komt, maar anders zou ik me echt ongerust gaan maken...