Beste Webbies, leuk dat jullie er weer zijn. Zeker nieuwsgierig of ik misschien nog wat heb meegemaakt? Nou, ik kan u wel vertellen, wat ik nu van me af ga schrijven is eigenlijk te schandalig voor een blog. Maar toch schrijf ik het hier maar even op, dan kan ik het een beetje verwerken. Ik heb iets doms gedaan… Gisteravond om half negen had mama mij al drie keer naar boven gestuurd, maar zoals altijd probeerde ik wat tijd te rekken. Dus verzon ik dat ik nog even mijn spelletje af moest maken. Met als gevolg dat ik na een kwartier natuurlijk nog lekker achter de pc zat. En toen moest ik echt maken dat ik weg kwam, want het geduld was nu echt op bij mama. Ik rende naar boven deed mijn gewoonlijke avondritueel, pyjama aan, tandenpoetsen en een plas. En toen kroop ik lekker in mijn bed…

Maar ineens bedacht ik me dat ik nog even mijn zwemspullen voor het zwemfeestje voor de volgende dag klaar moest leggen. Mama had me al gewaarschuwd: ‘Zorg je dat je zwemspullen klaar hebt liggen? Ik kom ze je niet nabrengen!’ Dus klom ik weer uit mijn warme bed, gruwelijk koud zo met mijn blote voeten op het zeil. Ik trok de la open en zocht een vrolijke zwemshort uit. En natuurlijk zou een handdoek ook wel handig zijn, dus toen ging ik op zoek naar een lekker groot strandlaken. Ik trok de kast open en ja hoor, natuurlijk dat had ik weer, uitgerekend de grote strandlakens lagen op de bovenste plank, boven het hanggedeelte. En daar ben ik toch echt te klein van stuk voor. Maar ik had wel een oplossing, sleepte mijn bureaustoel bij de kast en sprong, lenig als ik ben, op de stoel.

Ik rekte en strekte en nog eens. Tjonge dat viel niet mee, ik kon er in elk geval niet zomaar bij komen. Daar was wel wat meer kunst en vliegwerk voor nodig. Ik dacht even na… Met een klein sprongetje kon ik waarschijnlijk net de bovenste plank te pakken krijgen. Dan kon ik met mijn vingertoppen proberen een handdoek uit de kast te plukken. Dus zo gezegd zo gedaan.Maar helaas liep dit geheel anders dan dat ik me had voorgesteld… Terwijl ik nog maar net aan de plank hing, klapte de plank scheef naar beneden en kwam er een lawine van strandlakens over mij heen. Snel sprong ik op de plank eronder, maar helaas, die kon mijn gewicht niet houden en klapte met een hoop gekraak naar beneden op het speelgoed onder in de kast. Dit zorgde voor nog meer bende, alle broeken en truien van Bart rolde de kamer in. En Bart lag met grote ogen onder zijn dekbed vandaan, mijn acrobatentoeren te bekijken. En daar zat ik dan op mijn platte kont, tussen de kleding en wel acht grote badlakens en ik dacht nog, één is wel genoeg.

Wat moest ik nu met al deze puinzooi. Er zat niets anders op dan toch maar even naar mama beneden te roepen. Dus riep ik luchtig naar beneden: ‘Mam, wilt u even komen… er is iets met de kast gebeurt!’ Snel kroop ik zelf weer in mijn bed, en ik dacht, nu maar hopen dat ze niet al te boos zal worden. Want hier werd ze vast niet blij van. Maar mama kwam niet, dus riep ik nog eens. Maar toen was duidelijk dat ze mij wel gehoord had, want al stampvoetend en mopperend kwam ze naar boven. De kamerdeur vloog open en mama’s ogen werden groot, heel groot! Ik zal maar niet vertellen wat ze allemaal tegen mij zei, maar ze was inderdaad erg teleurgesteld of zeg maar gerust boos. Ik kon wel onder mijn dekbed kruipen, ik wilde er gewoon eigenlijk even niet zijn. En toen ineens bedacht ik me, dat ik dit al vaker mee had gemaakt. Eén keer in de douche, toen kwam de hele douchekast van de muur. En nog een keer toen was ik in de la gaan staan van onze kledingkast met alle gevolgen van dien.

En natuurlijk kwam mama daar prompt mee op de proppen. En ik dacht nog ’Ja, ja, ja wrijf het er maar lekker in.’ Nu wist ik het wel el stoot zich in het algemeen...., ik ben een ezel! Ik kroop nog dieper onder mijn dekbed. Waarop mama reageerde: ‘Zou je niet eens even uit je bed komen en een handje komen helpen?’ Voorzichtig gleed ik uit mijn bed en raapte Bart zijn kleding bij elkaar. Mama had ondertussen gelukkig de bovenste plank weer gemonteerd. Braaf gaf ik haar de handdoeken aan op één na natuurlijk. Maar de onderste plank daar moest Job aan te pas komen, dat wilde bij mama maar niet lukken. Kreeg ik natuurlijk nog een keer de volle laag over me heen, alsof ik nog steeds niet wist hoe dom ik had gedaan met mijn hang en stuiterwerk. Ik kon er toch niets aan doen, zij zijn groot en ik ben klein en dat is niet eerlijk! Maar driemaal is.... scheepsrecht! Ik zal het nooit meer doen!