Onze Hendrik III heeft van de week toch nog onverwachts het loodje gelegd. Terwijl we weer moed kregen, hij begon weer wat te verplaatsen en een slokje te drinken en een hapje te eten. Maar ach het mocht niet zo wezen. Donderdagmorgen vond mama hem in elkaar gedoken, dood in het hoekje van het hok. En nu werd het dus helemaal een stille boel in onze villa Kakelbont. Niets meer wat kukelt, alleen maar twee saaie zijdehoenders, die elkaar uit verveling lopen te pesten. Dus vond mama het hoog tijd voor wat immigranten. Zo kroop ze gisteren achter de computer en ging op zoek op de digitale pluimveemarkt.

Handig, zeer handig! En binnen een mum van tijd vond ze een leuk aanbod. Legkippen, gewone ordinaire Hollandse meiden, wit verenpakje en rood kammetje die iedere dag voor een vers eitje zorgen. Mama belde met de eigenaar, die bleek in Moerkapelle te wonen dus dat was lekker dicht bij. Zo sprongen Rik, mam en ik in de auto, op kippenjacht! Aangekomen in Moerkapelle bleek de kippenboer een heuse tuinder te zijn. En wat teelde deze tuinder? U zal het niet raden, hier in het Zuid Hollansche land. KERSEN! Ik had nog nooit zoiets gezien… Een kas vol kersenbomen, prachtig overal waar je keek hingen grote rode, glimmende kersen, ik waande me even weg in de Betuwe. Het was er een gezellige boel, niet alleen kippen maar ook ganzen, een eend met een hele slinger jonge eendjes, een pauw en een hele grote hond.

Al snel was de koop gesloten en werden er twee mooie witte kippetjes in een doos verpakt. Mama's hebberige oog viel opeens op een prachtige haan. Een haan echt zo geweldig groot. Prachtig, had ik nog nooit gezien! Ook gewoon een Hollandse als u begrijp wat ik bedoel. En wat zei de meneer: ‘Ook te koop!’ Dus mama zei: ‘Wat zullen we jongens?’ Mama praatte nog even heel interessant met de meneer, of hij die kleine kipjes niet zou verkrachten, ik wist niet waar het allemaal over ging. Maar mama was slim, de haan mocht op proef mee! Dus mocht meneer de haan zich niet gedragen, dan zou hij linea recta weer terug gaan naar zijn eigen erf! Dus dat was natuurlijk wel een heel slimme zet.

En zo kwamen we thuis met een prachtig toompje pluimvee. Ze werden in het hok geplaatst en moesten duidelijk wel eventjes wennen. Maar al snel begon onze superhaan zich thuis te voelen. Fier en trots stak hij zijn hoge borst naar voren en kraaide hij het uit. Hij zou wel eens even laten zien wie er de baas was! Zelfs ons poezenvolkje ging een blokje voor hem om. Ja met deze haan valt niet te spotten. We gaven hem dan ook de naam Benedictus. Na ieder kraai-salvo (wat een bak geluid veroorzaakte) kreeg hij applaus van Marjan en mama die op klapstoelen bij het kippenhok een kopje thee zaten te drinken. Het was een prachtig plaatje. Ook pappa was zeer onder de indruk en volgens mij zelfs een beetje jaloers…

Toen de zon verdween en het ging schemeren gingen ze gezellig met z’n allen op stok na een zeer enerverende dag. Maar helaas sliep Benedictus niet uit, bij het vroege ochtendgloren en de eerste zonnestralen, begon hij me een partij herrie te maken, te kraaien. En dat was -let wel- al om kwart over vijf vanmorgen. Mama schrok zich een hoedje en was meteen klaar wakker. Ze kon echt niet meer slapen en is uiteindelijk om kwart over zes uit de veren gegaan en stond vervolgens al om half zeven de ramen te zemen. Papa moest lachen om die vrolijke haan en moest er toch al vroeg uit. Om de twee minuten klonk er gekraai van onze Benedictus met een zware baard in de keel door de gehele omgeving. Ook de buren konden er geweldig van mee genieten. Ze kunnen de wekker allemaal wegdoen, want er zit zelfs een snooze-knop op die haan van ons. Om de minuut liet hij zich horen.

Job had ook een heel lang gezicht toen hij uit bed kwam en vroeg waar het uitknopje van die haan zat. En heel patserig verkondigde hij, dat hij vanavond die Benedictus in de pan zou hakken. Oei, dit werd echt gevaarlijk. Vervolgens kwam Rik naar beneden en hoorde ik mama zeggen: 'Vraag papa even of hij met koffietijd even de haan komt vangen.' Mama sprak resoluut: 'Zijn proeftijd zit er nu al op! Hij gaat terug naar Moerkapelle met zijn grote bek'. ‘Maar, waarom?’ vroeg ik nog. Mama was bang voor de rijdende rechter en dan begrijpt u natuurlijk wel met wie wij eventueel ruzie zouden gaan krijgen. Afijn, geen pappa die onze patserige Benedictus in een doos kwam doen… En toen kwam Marjan van de trap af stieren, zij dreigde Benedictus zijn nek om te draaien. Inmiddels was het half negen en Benedictus zijn alarm ging nog steeds af...

Volgens pappa mag hij nog wel een poosje blijven en zit zijn proeftijd er nog niet op. En ik geloof zelfs, dat de rollen omgedraaid zijn, dat wij een proeftijd krijgen om aan die trotse Benedictus te wennen. En vanzelf straks door zijn trotse, brutale gekraai heen te zullen slapen. Maar ja, wat de buren daar van vinden? Dat wachten we dan ook nog maar even af.