Vrijdag 13 mei 2011

Het was een kort nachtje. Laat thuis na een enerverende (kerkelijke) gemeentevergadering. Een vergadering vol teleurstelling. Je zult maar in de beroepingscommissie zitten en met z'n zessen unaniem van mening zijn dat dit een geschikte kandidaat is en dan tijdens de bespreking merken dat je gevoelen niet gedeeld wordt. En als het tenslotte op een stemming aankomt tot de conclusie komen dat het grootste gedeelte van de aanwezigen het niet met je eens is. Dat doet pijn.

Het laat naar bed gaan had als voordeel dat ik Ineke om even over twaalven wel kon feliciteren met haar verjaardag. 45 jaar geworden.  Een hele leeftijd! Ik prijs me gelukkig met een vrouw zoals zij, boordevol energie en goede ideeën. Creatief tot en met. Gezegend met veel gaven. Om dankbaar voor te zijn. U weet haar vast te vinden vandaag.

Die dankbaarheid had ik gisteren even niet. Hoe zou het toch komen, dat je als kerkleden zo kunt verschillen in het beoordelen van een predikant? Na gesprekken in zijn gemeente, na het horen van preken, na uitgebreide gesprekken met het echtpaar zelf denk je: dit is de man die bij ons past. Maar nee, klaarblijkelijk kennen wij onze eigen gemeente onvoldoende. Weten we toch niet precies wat de wensen zijn van de mensen die we vertegenwoordigen.

Waar het aan ligt? Stiekem denk ik weleens dat hoe harder we roepen dat we geen schaap met vijf poten zullen vinden (nee, duh, het moet een herder zijn...) hoe meer we er toch naar gaan zoeken. En als er dan minpunten aan het licht komen zeggen we: Nee, hij past niet bij ons. Tja, ik weet het, een beetje een vileine gedachte. Zal wel door de teleurstelling komen.

En nu verder. Omgaan met teleurstellingen, ach, zo is het leven. Stuur je een prachtige limerick naar het ND, wordt-ie niet geplaatst. Da's ook zuur. Ik zeg er wel eerlijk bij, zo'n ervaring als gisteravond gaat tien keer dieper. Je voelt je nog net niet afgewezen. Maar ja. Geef me (ons) maar even de tijd...