Woensdag 18 mei 2011

'In wie zie jij jezelf het meest terug dan?' Het was zondagmorgen na de kerkdienst tijdens de koffie of de borrel, daar wil ik vanaf zijn. We hadden het over op welke manier je jezelf in je kinderen terugziet. Karaktertrekken. (on)Hebbelijkheden. Nou, daar waren ze wel nieuwsgierig naar. Ze gingen er allemaal even goed voor zitten.

Ik stak van wal. Ik zie dingen van mezelf eigenlijk wel in alle zes terug. Bij Sam het 'de boel willen vermaken'. Typisch iets voor de jongste. Gek doen, een dansje, op school de leukste willen zijn. Waarom zou een mens anders limericks gaan zitten maken en vervolgens naar de krant sturen? En als er een liedje voor een bruiloft moet komen... Kom maar op!

In Bart herken ik de boosheid als je niet serieus wordt genomen of geplaagd. Ik weet er alles van. Ik was de jongste met vijf broers en twee zussen boven me. Die zussen, dat ging nog wel. Maar broers... Vooral als ze schamper over me deden. Dan rende ik huilend naar de slaapkamer, pakte dekens en lakens beet en trok alles overhoop. Dat ik daar alleen m'n moeder maar mee had besefte ik pas veel later. Toen kon ik er ook beter mee omgaan. Dus er is hoop voor Bart.

En dan Rik. Laat ik het zo zeggen, zijn zelfvertrouwen heeft hij van mij... Grote mond, denken alles wel even te doen, de macho uithangen. Ja, sorry voor wie me zo niet kent, het zit allemaal in me. Of, wist u dat tóch wel... Dan ben ik dáár waarschijnlijk nog niet overheen gegroeid.

Met Klaas moesten we vorige week wel lachen. Weekje op EDU-reis geweest. Totall loss thuis gekomen. Gaat naar bed zaterdagochtend, vraag ik aan hem 'moeten we je nog wakker maken als we tosti's gaan eten om half een?' Dat was goed, dus ik naar boven om die tijd en voorzichtig zeg ik 'Klaas! Klaa-aas!' 'Hm?' Eén oog gaat open. 'We gaan tosti's eten, kom je eruit?' Draait hij zich boos om terwijl hij nijdig bromt 'Nee, ga weg! Laat me met rust!' Kijk, en dat herken ik. Ook dat hij zulke dingen later gewoon niet meer weet.

Met Marjan heb ik het gevoel voor taal gemeen. Het zeurderige ook als het daar om gaat. Vooral de beamer in de kerk is een bron van blikken van verstandhouding. En Jobs jeugdige enthousiasme als hij iets vertelt komt ook bij mij vandaan. Dat eigenwijze overtuigd zijn van eigen gelijk ook trouwens... Pfff, wel confronterend hoor, dit.

Toen ze het aan Ineke vroegen werd het stil. Ze kon zo snel niet iets opnoemen. Tot 's avonds na het eten. Marjan moest eindigen en dat werd een behoorlijk lang gebed. 'Je lijkt mama wel!' zeiden haar broers. Dat was meteen het antwoord op de vraag van die morgen...

En dan nu de hamvraag. Ik kwam een oude foto van m'n kleuterklas tegen op schoolbank.nl Wie lijkt er qua gezicht het meest op mij? Ik ben benieuwd...