Woensdag 8 juni 2011

Je staat ermee op en gaat ermee naar bed. De hele dag loop je ermee in je hoofd. En natuurlijk, je weet dat het minder wordt na verloop van tijd, maar nu nog even niet. Het doet nog zeer. Het is ook niet niks. Pijn om wat voorbij is. Een mooie tijd samen. En nu is het over. Daar ben je niet 123 overheen.

We zijn gewend om op deze website vrij open te zijn over van alles en nog wat. Ook de kinderen en wat zij meemaken passeren regelmatig de revue. Het mag duidelijk zijn dat niet alles wat er gebeurt openbaar wordt gemaakt. Ook huize Van Egmond kent zijn geheimen. En soms is het best puzzelen. Wat schrijf je wel, wat niet.

Dit is zo'n moment. Want als er een verkering uit gaat, schrijf je daar dan over of is dat te gevoelig? Etaleer je op die manier te opzichtig je verdriet? Wil je dochter wel dat je er over schrijft? Als u dit te lezen krijgt heeft ze die vraag bevestigend beantwoord.

Want ik wíl er eigenlijk wél over schrijven. Voor Ineke en mijzelf voelt het alsof de pijn er eerst uit moet voordat je het weer over iets anders kunt hebben. Alsof je een blokkade ervaart. Hoe kun je weer gewoon doen als je weet dat er verdriet is, hier, maar zeker ook daar? Volgens mij door het gewoon te benoemen. Pijn is pijn, verdriet is verdriet, tranen zijn tranen en wegstoppen is niet goed. Al denken sommige mensen daar wellicht anders over.

Maar ja, op internet... Wat heeft een ander daarmee te maken? Tja... Misschien is dat nu juist wel het punt: Als een verkering uit gaat komen anderen het ook te weten. Dat is niet te voorkomen. Dat moet ook niet. Als mensen het weten kunnen ze met je meeleven. En dat gebeurt ook al. Want het is niet niks, schreef ik al. De toekomst in zonder elkaar. Dat is best even slikken. Ook voor ouders.