Woensdag 13 juli 2011

'Nou, ik ben even weg, kom zo terug!'
De deur gaat achter hem dicht zie ik vanuit een ooghoek. Hulpeloos en machteloos lig ik vastgebonden op de behandeltafel. Er kraakt en piept van alles. Ik voel hoe de band om mijn borstkas zich spant. Als ik mijn billen iets oplicht schuift de band om mijn onderlichaam een paar centimeter door. Hoeveel zei hij ook alweer? Vijfenveertig kilo?

Het is mijn vierde behandeling bij de fysiotherapeut. Waarschijnlijk voorlopig ook de laatste. Hij gaat op vakantie aankomend weekend. En er is een mogelijkheid om een afspraak met een collega van hem te maken maar ik voel me inmiddels dermate beter dat ik daar van afzie. Het zware stoomwerk is achter de rug en over twee weekjes gaan we zelf ook op vakantie, dus ik kijk het voorlopig wel even aan.

Maar dat betekent niet dat we nu dus al het bijltje erbij neergooien. Nee, eerst wordt het bindweefsel in mijn nek nog eens flink onder handen genomen middels een fikse kneedbeurt. Ik moet zeggen, dat voelt een stuk minder pijnlijk dan de vorige keren. Vervolgens mag ik op mijn rug gaan liggen met mijn hoofd over de rand. Met beide handen pakt hij m'n hoofd beet en geeft er een paar flinke rukken aan. Opnieuw verwonder ik me erover dat de pijn meevalt.

Dan weer op m'n buik met het hoofd op de armen. Elektroshocktherapie. Een apparaatje met een kogel erin die als een mitrailleur wordt afgevuurd terwijl hij op mijn nekhuid wordt gezet. Lekker nee, draaglijk ja. Als het maar ergens goed voor is lig ik me te bedenken... In de tussentijd vertelt de therapeut voor de zoveelste keer dat mijn rug zo stug is. Haast geen beweging in te krijgen.

En dan is het weer tijd voor de tractie. Vierendelen noem ik het in gedachten. Je waant je slachtoffer van een middeleeuws martelwerktuig. Alleen de paarden ontbreken. Die zijn ingeruild voor een simpele tafel bestaand uit twee delen die uit elkaar worden geschoven. Ja, let wel, terwijl je er vastgebonden bovenop ligt. Een band om je borst en een band om je heupen. Je boven- en onderlichaam worden dus uit elkaar getrokken. En dat schijnt dan goed te zijn voor je ruggenwervels...

Ik moet denken aan m'n schoonvader. Als hij z'n rug voelt gaat hij altijd óf even aan de trap hangen óf hij drukt zich op de armleuningen van een stoel omhoog met de benen kaarsrecht gehoekt voor zich uit. Daarmee rekt hij zijn rug wat uit en dan gaat het daarna weer een stuk beter zegt hij. En trots laat hij ons allen zien hoe hij dat doet. Om vervolgens vergenoegd te constateren dat niemand het hem nadoet.

Ik ben bang dat voor mensen als ik daarom juist zo'n tractietafel is uitgevonden. De zogenoemde stijve harken...