Vrijdag 2 september 2011

'En wat zal daar in zitten?' Ik probeer het doosje open te maken maar het zit dichtgeplakt. 'Het lijkt wel een iPhone.' probeer ik. Het zal toch niet waar zijn... Eindelijk krijg ik hem open. Hm? Dat is m'n eigen mobiel. Nokia. O, wacht! 'Hebben jullie er een nieuw frontje voor gekocht?' 'Ja', zegt Job, 'en voortaan met het schermpje naar uw been toe in uw broekzak doen!'

Zo, het is the day after. Verjaardag weer voorbij. Hoogtijdag natuurlijk, zeker als je 45 wordt. 'Het laatste lustrum voor je 50 wordt.' Oké, dankjewel... Peper het er nog maar even in. Maar het is zeker waar, de jaren gaan tellen. Sporten, werken, gezondheid, aan alles merk ik het. En de lezers van het afgelopen jaar weten wel waar ik het over heb.

M'n mobiel heeft er ook last van. 'Waarom neemt u dan ook een abonnement van twee jaar?' Dat zeggen de kinderen dan. Hoe dom kun je zijn als vader? Zij hebben zo'n beetje elk half jaar een nieuw exemplaar. Is het niet omdat ze overgestapt zijn op een recenter model dan wel omdat ze er schade aan hebben en het geluk dat de verkoper er instinkt en een nieuwe teruggeeft.

Ik niet. Zit ik al bij een achterlijke provider als Rabomobiel met veel te hoge gesprekskosten en dito smsbundel, doe ik dat ook nog eens voor twee jaar... Met als gevolg dat m'n schermpje na een jaar zo is aangetast door stof en krassen dat het raden wordt wie welke sms naar me stuurt. Levert trouwens wel vermakelijke antwoordsmsjes op.

Maar goed, voorlopig zit ik weer gebeiteld. Een nieuw front, zo helder als glas. En ik draag hem in mijn zak met de voorkant naar m'n been. Dat schijnt beter te zijn. Oja, en het folie laat ik er voorlopig maar even op zitten. Helpt ook misschien. Als ik het er dan maar wel afhaal tzt...